Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Η τέχνη της συνύπαρξης





 Γεια σας. Επιστροφή για ακόμα μια φορά με πολλές αλλαγές και λίγο παραπάνω εξπίριενς. Αυτά όμως θα τα αναλύσουμε άλλη στιγμή για όσους μας παρακολουθούσατε. Πάμε τώρα στην καθιερωμένη σύνταξη κειμένου.


Αυτή τη στιγμή παίζει Florence και είμαι ένα πτώμα. Ένα πτώμα απ’το τίποτα. Καλά, για να είμαι ειλικρινής όχι και απ’το τίποτα. Κάτι θα έκανα και εγώ η καψερή. Απ’τη δουλειά ας πούμε, δεν κουράστηκα. Λογικό αφού δεν έχω. Άσε τώρα μη μακρηγορώ και κουράζεσαι εσύ και κουράζομαι και εγώ παραπάνω. Ας σου πω για κάτι μη ενδιαφέρον να ξεκουράσω το μυαλό μου τουλάχιστον και να βγάλω και τίποτα από μέσα μου χωρίς να προσπαθήσω απαραίτητα να βρω τη λύση του προβλήματος. Τι θα έλεγες για τη συνύπαρξη; Εμένα μια φορά πάντως με απασχολεί. Η συνύπαρξη μιας οικογένειας, συντρόφων, φίλων στενών, φίλων όχι και τόσο στενών (αν τους θεωρεί δηλαδή κανείς και αυτούς φίλους). Όταν διαπιστώνεις ότι οι απαιτήσεις αυξάνονται σε μία οικογένεια και δε συνεργάζονται όλα τα μέλη, προφανώς υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι όλοι θα περιμένουν από σένα να κάνεις πράγματα και εκείνοι θα χάνονται στην οκνηρία τους. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι σε αυτή την περίπτωση. Το να συνετίσεις κάποιον είναι ανέφικτο θα έλεγα και επειδή είναι ανέφικτο πέφτεις στην παγίδα.. στην παγίδα του να μην κάνεις και εσυ ο ίδιος τίποτα. Γιατί νιώθεις μαλάκας. Αυτό το στάδιο το έχω ξεπεράσει και απλά επειδή θέλω ο χώρος μου να διατηρείται όμορφος δε νιώθω πια μαλάκας. Απλά οι απαιτήσεις πληθαίνουν και αυτό ειλικρινά είναι κάτι που δεν μπορώ να διανοηθώ σε αυτή την περίπτωση. Όσον αφορά τους φίλους τώρα, με απασχολεί περισσότερο το κομμάτι της παρέας. Είναι πράγματι μια πρόκληση η παρέα. Κάποιοι πάντα δε συμπαθούν κάποιους άλλους, καρδιοχτύπια στο μπέβερλι χιλλς, ασυνεννοησία στο έπακρο κ.α. Ακόμα και η βόλτα αποτελεί πρόβλημα. Ο καθένας κανονίζει τα δικά του και σύμφωνα με τα δικά του δεδομένα. Μη μιλήσω για υποχωρήσεις. Ανύπαρκτες. Αλλά τα ξέρεις αυτά φαντάζομαι. Δε σου λέω κάτι καινούργιο αν την έχεις περάσει αυτή τη φάση. Το πιο σπαστικό από όλα όμως είναι η αιώνια διαμάχη μεταξύ μερικών που καταφέρνουν να σε φέρνουν σε δύσκολη θέση. Και όχι μόνο με μέλη που δε συμπαθούν αλλά και με μέλη που είναι k0llitubinakia. Για όνομα. Πάραυτα συνεχίζεις κανονικά σα να μη συμβαίνει τίποτα. Απλά ξέρω ότι δεν είμαι υποστηρικτής και αν ήμουν σίγουρα δε θα ήμουν η κατάλληλη γι’αυτόν το ρόλο. Και νομίζω είναι ολοφάνερο. Δε θα πω κάτι άλλο. Μέχρι εδώ ήμουν. Όλα τα άλλα είναι πολύ περισσότερο αυτονόητα από τα αυτά για τα οποία μίλησα. Ή μήπως όχι; Το mood μου δε μου επιτρέπει παραπάνω.
 Δική σας, Αγγελίνα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου