Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Επιστροφή στις ρίζες μου!!!


Καλησπέρα, καλησπέρα . Καλή χρονιά να έχετε όλοι σας , να είναι μια όμορφη χρονιά αλλαγών , με πολύ συναίσθημα , αγάπη , έρωτα , χαρούμενες στιγμές και γεμάτη από νέες εμπειρίες 😀😀😀 Ελπίζω να σας έλειψαν λίγο τα κείμενα μας , εμένα πάντως μου φάνηκε κάπως που δεν έγραψα για μια Παρασκευή . Σίγουρα όμως το χρειαζόμουν αυτό το μικρό κενό . 

Εμένα λοιπόν η χρονιά με βρήκε στο χωριό μου στην Αλβανία , πήγα μόνο για τρεις μέρες. Δεν μπορώ να σας πω ότι το ευχαριστήθηκα καθώς ο χρόνος ήταν πολύ λίγος , ούτε θα σας πω ότι πέρασα υπέροχα . Έγιναν διάφορα άσχημα περιστατικά που περίμενα μιας και διάλεξα να πάω με τα λάθος άτομα . Ωστόσο και μόνο που ήμουν εκεί για εμένα ήταν ότι καλύτερο και μπροστά σε αυτό που νιώθω όταν είμαι εκεί όλα είναι πολύ μικρά για να με αγγίξουν έστω και λίγο .

Είχα να πάω δυο χρόνια περίπου και κάθε φορά που πάω έχω ακριβώς την ίδια ανυπομονησία , μου λείπουν όλα , οι γεύσεις των φαγητών , η μυρωδιά , η ζεστασιά , οι συγγενείς μου , οι γνωστοί  ,ακόμα και εκείνοι που δεν συμπαθώ πολύ , ο δρόμος , η γειτονιά , η γλώσσα , όλα μα όλα . Μέχρι πριν λίγα χρόνια ντρεπόμουν να πω πως είμαι από την Αλβανία και τώρα ντρέπομαι που δεν το έλεγα και κρυβόμουν για κάτι που μόνο περηφάνια με έκανε να νιώθω . 

Μα πως να το έλεγα ήμουν μικρή και περνούσα πολύ δύσκολα , για τους Έλληνες ο Αλβανός ήταν ο κακός , ο φονιάς , ο κλέφτης , ο βιαστής , ο μουσουλμάνος , εκείνος που δεν είχε να φάει , ο άπλυτος, ο άξεστος , ο αμόρφωτος "έλα μωρέ είχαν βιβλία και στην Αλβανία;" "Γιατί φοράς σταυρό δεν είσαι Χριστιανός" "Σαν Αλβανός είσαι" "Μας τρώνε τις δουλειές" "Μας τρώνε τους άντρες" και ένα κάρο άλλες άσχημες και υποτιμητικές φράσεις που τις άκουγες καθημερινά. Στο δρόμο , στο σχολείο , στην τηλεόραση σε κωμικές σειρές , στο θέατρο , στα τραγούδια , ΠΑΝΤΟΎ ! Κάθε μέρα άκουγες και από μια ρατσιστική επίθεση σε Αλβανό μέχρι θανάτου και κανένας δεν μιλούσε μόνο σιωπή και φόβος , πριν γίνει μόδα η χρυσή αυγή  . 

Οι μόνες δουλειές που μπορούσαν να κάνουν οι άντρες ήταν κατά κύριο λόγο χειρωνακτικές "Έχω έναν Αλβανό για τα χωράφια" και οι γυναίκες τις "δούλες" . Προσοχή ! δεν το λέω υποτιμητικά , καμιά δουλεία δεν είναι ντροπή μα για τον τότε Έλληνα μόνο εκεί χρησίμευαν και ας είχαν πτυχία , ας ήξεραν 3-4 ξένες γλώσσες . Δούλευαν σαν σκυλιά από το πρωί μέχρι το βράδυ για να παίρνουν τους σημερινούς μισθούς πίνας . Έπρεπε να στέλνουν χρήματα και στην οικογένεια τους πίσω , να πληρώνουν συνέχεια παράβολα για τα χαρτιά τους και ας φορολογούταν κανονικά εδώ (για πάντα θα ήταν οι ξένοι ) να καταφέρουν να έχουν μια ανθρώπινη ζωή . 

Οι περισσότεροι από αυτούς έρχονταν με τα πόδια από τα βουνά , με λίγα μόνο πράγματα τα απαραίτητα , μέσα στο κρύο , το χιόνι , γεμάτοι με φόβο καθώς πολλοί δεν είχαν ενηλικιωθεί καν . Πολλές ιστορίες τέτοιες γνωρίζω , επειδή είναι πρόσφατο οι περισσότεροι συγγενείς μου που ζουν εδώ έτσι ήρθαν. Σχεδόν το 90% των Αλβανών , όπως τώρα οι πρόσφυγες . Το σχολείο για εμένα μέχρι το δημοτικό ήταν μαρτύριο , από την πρώτη δημοτικού δεν ήμουν από τα παιδιά που έκλαιγαν που έφευγαν από την μάνα τους , γιατί εγώ δεν την είχα ζήσει και πολύ μέχρι τα 6 μου πήγαινα συνέχεια Αλβανία να με κρατάει η γιαγιά μου καθώς οι δικοί μου δούλευαν όλη μέρα . Άρχισα λοιπόν να κάνω φίλους , ήμουν πολύ κοινωνικό και χαρούμενο παιδί , θυμάμαι τα θρανία μας ήταν σε Π και καθόμουν με μια γλυκιά κοπέλα , όλα αυτά όμως κράτησαν μόνο λίγες μέρες . 

Ύστερα οι γονείς των παιδιών έμαθαν πως στο τμήμα υπήρχαν παιδιά από Αλβανία και Ιράκ , έκαναν θέμα στο σχολείο και μια μέρα ξαφνικά σταμάτησαν να μου μιλούν όλοι εκτός από το κοριτσάκι που ζούσε το ίδιο με μένα και ήταν από το Ιράκ . Σε μερικά παιδιά οι γονείς δεν είχαν πει κάτι μα τι να έκαναν ; αν μου μιλούσαν δεν θα είχαν άλλους φίλους . Θυμάμαι να παίζουν και εμάς να μας κάνουν άκρη , να μοιράζουν προσκλήσεις γενεθλίων σε όλα τα παιδιά εκτός από εμάς , στις ουρές για την προσευχή να είμαι πάντα πίσω , να λένε πως δεν έχω λεφτά και τρώω από τα σκουπίδια ενώ στην πραγματικότητα κάτω από 5 ευρώ δεν έπαιρνα μαζί μου . Σε εκδρομές πήγαινα σπάνια αφού κανείς δεν ήθελε να κάθετε μαζί μου. Στο διάλειμμα πάντα μόνη μου ή με την Μαίρη από το Ιράκ . Θυμάμαι μας άρεσε να καθόμαστε ανάποδα στο παγκάκι και να κοιτάμε τον ουρανό . Στην γυμναστική δεν έμενε ποτέ για εμάς μπάλα ή στεφάνι τα έπαιρναν όλα ακόμα και δυο - δυο για να μην έχουμε εμείς .

Στις ομαδικές εργασίες τσακωνόντουσαν ποιος δεν θα μας έχει . Θυμάμαι μια φόρα που ήρθε μια παιδίατρος για να κάνει εμβόλια δωρεάν σε παιδιά που δεν τα είχαν κάνει όλα ή τους έλειπαν μερικά. Όταν είδε το δικό μου βιβλιάριο με κοίταξαν όλοι με απορία επειδή απλά δεν μου έλειπε κανένα εμβόλιο εμένα που ήμουν το Αλβανάκι  . Η συμμετοχή μου στην τάξη ήταν ανύπαρκτη όχι επειδή δεν ήξερα αλλά από φόβο μην με κοροϊδέψουν αν έλεγα κάτι λάθος , έτσι οι βαθμοί μου έπεσαν . Μόνο σε διαγωνίσματα έγραφα καλά επειδή ένιωθα ασφάλεια . Άμα έλειπε κάτι από κάποιον όλοι κοιτούσαν πρώτα εμένα αν το έκλεψα ή αν έφερνα κάτι καινούριο πιο όμορφο και ακριβό από τα δικά τους σίγουρα ήταν κλεμμένο . 

Κάθε μεσημέρι γυρνούσα σπίτι με κλάματα και κάθε πρωί έψαχνα και μια δικαιολογία για να μην πάω σχολειό . Οι δάσκαλοι θα αναρωτιέστε τι έκαναν ... Οι περισσότεροι είχαν τα ίδια μυαλά με τους γονείς των παιδιών . Αν δεν είχα την Μαίρη για παρέα καθόμουν με την καθαρίστρια την κυρία Κατερίνα ή την κυρία που είχε τον κυλικείο την Ράνια . Κάθε μέρα ήθελα να φοράω άλλα ρούχα και να κάνω μπάνιο κάθε πρωί για να μην με λένε βρωμιάρα. Όταν γυρνούσαμε από διακοπές σκεφτόμουν και ένα άλλο μέρος να πω για να μην καταλάβουν ότι πήγα Αλβανία . Αυτά είναι μόνο λίγα από αυτά που θυμάμαι από το δημοτικό .

Ύστερα αποφάσισα να πάω σε γυμνάσιο που δεν θα πήγαινε κανείς από αυτούς για να κάνω μια νέα αρχή και έτσι έγινε εκεί δεν είχα κανένα θέμα με τα παιδιά , ο φόβος όμως είχε χαραχθεί μέσα μου , πάντα ήμουν το μαζεμένο παιδί που δεν μιλάει μέσα στην τάξη . Μόνο μια φορά τότε ένα αγόρι μου μου άλλαξε το όνομα μου για να μην καταλάβει κάτι η γιαγιά του που δεν ήθελε τους Αλβανούς και από Σάρα έγινα Ελισάβετ . Ύστερα με τα χρόνια απέκτησα παραπάνω θάρρος και σε αυτό με βοήθησαν πολύ η Αγγελίνα και το Αγόρι μου που ήμαστε μαζί 6 χρόνια . Μου έμαθαν να αγαπώ αυτό που είμαι και να μην ντρέπομαι . 

Τώρα ναι μπορώ να πω πως είμαι περήφανη που είμαι Αλβανίδα . Αγαπώ την χώρα μου , την γλώσσα μου , τις παραδόσεις μου , τις ρίζες μου , τα λατρεύω όλα αυτά . Ξέρω πως εκεί ανήκω το καταλαβαίνω κάθε φορά όταν πατάω εκεί το πόδι μου . Δεν θα μπορέσω ποτέ βέβαια να πω πως δεν αγαπώ την Ελλάδα και για εκείνη νιώθω περηφάνια και πέρα από όλα όσα έχω περάσει η Ελλάδα και οι πιο πολύ Έλληνες μου έχουν φερθεί άψογα . Ξέρω και πιστεύω στην μεγαλοσύνη αυτού του λαού απλά κάποιες φόρες και οι ίδιοι ξεχνάνε από που ήρθαν . Όπως μερικοί Αλβανοί που έχουν θέμα με τους πρόσφυγες ή βρίζουν την χώρα τους ή είναι μέσα στην χρυσή αυγή  τουλάχιστον αηδιαστικό θα έλεγα . 

Ο καθένας από εμάς έχεις τις ρίζες του , την ιστορία του . Είναι πράγματα που θες δεν θες πάντα θα υπάρχουν μέσα σου . Δεν είναι ντροπή τίποτα από αυτά αντίθετα ντροπή είναι να το κρύβεις και να φτιάχνεις κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι και αυτό δεν πάει μόνο σε όσους είναι από άλλες χώρες υπάρχουν τόσοι που λένε πως είναι από την Αθήνα για να μην τους πουν βλάχους ή χωριάτες , ότι είναι στρέιτ ενώ είναι γκεί κ.α. Ας μην φοβόμαστε να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό όσοι μας αγαπούν θα είναι πάντα δίπλα μας . 

Αρκετά μεγάλο κείμενο και κουραστικό . Θα μπορούσε να είναι το διπλάσιο αλλά είπα μην σας κουράσω παραπάνω . Να τονίσω πως δεν βγάζω κανένα μίσος για τους Έλληνες , εξάλλου τους λατρεύω . Όλος μου ο κύκλος είναι με Έλληνες και όχι τόσο με Αλβανούς . Είναι τιμή μου που ζω και εργάζομαι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα , που έμαθα και αγάπησα την ιστορία της . Αυτά και για σήμερα από εμένα μην ξεχνάτε τις ρίζες σας!!!






Φιλάκιααα Σάρα 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου