Τα όνειρα μου κόλαση!!!

Καλησπέρα, καλησπέρα φίλοι μου. Τι κάνετε όλα καλά; Αρρωστήσατε και εσείς όπως όλοι; Αν όχι τυχεροί είστε, εγώ όλη αυτή την εβδομάδα την περνάω με ίωση 😡 Οπότε δεν έκανα και κάτι το ιδιαίτερο. Είχα λίγα τρεχάματα με την πρακτική μου, πήγα και για μια συνέντευξη για δουλειά προφανώς δεν με πήραν ποτέ τηλέφωνο αλλά υγεία 😊 . Πέρα όμως από αυτά ήταν και μια εβδομάδα σκέψης. Τι σκέψης; Θα δείτε παρακάτω.

Ζούμε σε μια χώρα που είναι σχεδόν απαγορευμένο να έχεις όνειρα για το μέλλον σου. Όχι μόνο γιατί η ίδια η κοινωνία σε καταδικάζει να πρέπει να συμβαδίζεις μαζί της είτε σου αρέσει είτε όχι, αλλά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι άνθρωποι έχουν πάψει να ελπίζουν σε κάτι. Εγώ ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα σε σχέση με τα όνειρα μου τι λένε οι άλλοι, άλλα ούτε έχω χάσει τις ελπίδες μου, το μόνο που με προβληματίζει είναι το πως θα τα καταφέρω με ποια μέσα; Αλλά και ο χρόνος που τρέχει τόσο γρήγορα φοβάμαι μην δεν προλάβω και μου μείνουν απωθημένα ζωής. 

Ξέρω θα πείτε πως είμαι μόλις 21 και ο χρόνος δεν θα έπρεπε να με αγχώνει, το κάνει όμως και το έχει πετύχει για τα καλά. Σε αυτό το κείμενο λοιπόν θα σας μιλήσω για τα δικά μου όνειρα, οπότε αν δεν σας ενδιαφέρει και σας φαίνεται βαρετό λυπάμαι 🙂 

Όταν ήμουν μικρή λοιπόν και εγώ σαν τα περισσότερα κοριτσάκια ήθελα να γίνω μοντέλο-τραγουδίστρια-ηθοποιός , μεγαλώνοντας αυτά άλλαξαν και παρέμεινε μόνο το ηθοποιός, από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ζούσα σε έναν ρόλο, το λάτρευα αυτό, το μυαλό μου δημιουργούσε συνέχεια και από ένα διαφορετικό ρόλο, ανάλογα με την περίσταση σκεφτόμουν και την αντίδραση μου. Κάπου όμως εκεί στα μέσα του δημοτικού σε ένα βίντεο που μας τραβούσαν για να το έχουμε αναμνηστικό μας ρωτούσαν και τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, εγώ δεν πρόλαβα να σκεφτώ κάτι άλλο και απάντησα ηθοποιός, τι το ήθελα(;) άρχισαν με την μια τα γέλια και η κοροϊδία, οπότε έκανα πως το ξέχασα.

Στο γυμνάσιο στα λευκώματα μόνο το έγραφα αλλά ποτέ δεν το έλεγα. Ύστερα στο λύκειο σκέφτηκα πως καλό θα ήταν να σπουδάσω κάτι γιατί το επάγγελμα του ηθοποιού δεν έχει κάτι να μου εξασφαλίσει. Εκεί στην δευτέρα λυκείου είχα δυο στόχους στο μυαλό μου τα παιδαγωγικά και την θεατρικών σπουδών (εντάξει και η παιδοψυχολογία θα μου άρεσε πολύ). Για πρώτη φορά στην ζωή μου το είχα πάρει τόσο θερμά, είχα λατρέψει το διάβασμα για το σχολείο και το φροντιστήριο, μου φαίνονταν διασκεδαστικά και όσο περνούσε ο καιρός και έβλεπα πως οι κόποι μου ανταμείβονται τόσο πιο πολύ πίστευα σε εμένα και τις δυνάμεις μου. 

Οι στόχοι μου ήταν τόσο κοντά μου, ένιωθα την γεύση της επιτυχίας. Μέχρι που ήρθε η άνοιξη και όλα από άσπρα έγιναν μαύρα. Ήρθαν τόσα πράγματα απανωτά που με έκαναν να πελαγώσω. Τα καλοκαιρινά του φροντιστηρίου δεν θα γίνονταν, η κατάσταση στο σπίτι είχε ξεφύγει. Για άλλη μια φορά τότε μου έκοψαν τα φτερά. Έπρεπε να το περιμένω πως το άτομο που είχε πάρει την ευθύνη για να μπορώ να πηγαίνω φροντιστήριο θα τα έκανε όλα σκατά μέσα σε ένα βράδυ. 

Αυτό το καλοκαίρι ήταν το χειρότερο της ζωής μου, τα όνειρα μου ανύπαρκτα, ένιωθα πως ήμουν άχρηστη και δεν θα κατάφερνα τίποτα, μέχρι και το σχολείο έλεγα να παρατήσω για δουλέψω. Αυτή η φάση της ζωής μου όμως δεν είναι το θέμα θα μιλήσουμε για εκείνη άλλη φόρα. Τελικά στην τρίτη λυκείου το φροντιστήριο μου και οι καθηγητές καλούσαν την μητέρα μου τηλέφωνο καθημερινά λέγοντας της πως με θέλουν και να προσπαθήσει να μου αλλάξει γνώμη. Εγώ όμως ήμουν τόσο χάλια που απλά ζούσα χωρίς να ζω!

Με τα πολλά ξανά γράφτηκα, άρχισε η χρόνια, ήμουν χαμένη, ήξερα ότι δεν είχα δυνάμεις για όλο αυτό και τελικά απέτυχα. Εκεί όμως αντί να ξυπνήσω έπεσα σε πιο βαθύ ύπνο. Αντί να σηκωθώ και να παλέψω να πω πως θα ξανά δώσω, γράφτηκα στο ΑΚΜΗ παιδαγωγικά. Έτσι έχασα τα όνειρα μου και τώρα που τελειώνω σε 6 μήνες με την πρακτική πρέπει να σκεφτώ τι να κάνω. Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσαν να φύγω από την Ελλάδα και να σπουδάσω υποκριτική στο εξωτερικό και αργότερα μέσα από μεταπτυχιακά να το συνδυάσω με τα παιδαγωγικά. 

Αυτά όμως για να γίνουν θέλουν χρήμα και κότσια εγώ τι έχω απο αυτά τα δυο; Ελάχιστα κότσια μόνο! Η συνέχεια της ζωής μου θα δείξει, έχω ελπίδες μέσα μου πως κάποια στιγμή θα καταφέρω να κάνω όσα έχω σκεφτεί όχι μόνο τα επαγγελματικά αλλά όλα. Μου το χρωστάει και η ίδια η ζωή! Αρκετά έχω ανεχτεί και ανέχομαι κυρά ζωή δεν νομίζεις; 

Το κείμενο έφτασε στο τέλος του, ήταν ένα κείμενο που μοιράστηκα μαζί σας τα όνειρα και τους στόχους που έχω σε σχέση με τον επαγγελματικό τομέα. Ήταν αρκετά δύσκολο να το κάνω γιατί είναι πράγματα που δεν σας έχω μιλήσει ακόμα και δεν ξέρω αν θα το κάνω και ποτέ. Το λέω αυτό γιατί πολλά μπορεί να μην τα καταλάβετε όπως το γιατί σταμάτησα το φροντιστήριο. Τέλος πάντων αυτό που θέλω να σας μείνει από αυτό το κείμενο είναι πως ποτέ δεν πρέπει να σταματάμε να έχουμε όνειρα. Αυτά είναι που μας κάνουν να ζούμε. Να πιστεύετε λίγο παραπάνω στον εαυτό σας, μην το βάζετε ποτέ κάτω ακόμα και αν το όνειρο σας είναι να πάτε στο φεγγάρι.