Γεια σας συνοδοιπόροι της ζωής! Επιστρέψαμε για το νέο έτος. Διακοπές τέλος! Για μένα ξεκινάει το διάβασμα (κανονικό διάβασμα όχι όπως τις προηγούμενες μέρες) και για τη Ρούλα ξεκινάει ένας ατελείωτος εφιάλτης κούρασης. Ελπίζω να έχουμε μια χρονιά γεμάτη από συναισθήματα κάθε είδους.
Σε αυτό το κείμενο, θα κάνω έναν δικό μου απολογισμό για το 2016. Καλό είναι να βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά ώστε να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε νέες καταστάσεις και να μην κατηγορούμε την οποιαδήποτε χρονιά για όλα τα δεινά που προκύπτουν. Είναι εύκολο να μας φταίει ακόμα και ένα παπούτσι για όλα τα κακά του κόσμου που μας συμβαίνουν. Γι’αυτό πιστεύω ότι ένας απολογισμός είναι χρήσιμος. Όχι μόνο για ολόκληρη τη χρονιά, αλλά για κάθε μήνα, κάθε βδομάδα, κάθε μέρα. Πάρε ένα ημερολόγιο ή ατζέντα της επιλογής σου και ξεκίνα να καταγράγεις. Και κάπου εδώ θέλω να πω το εξής: Ή είμαι υπερκαταναλωτικιά εγώ ή για να γράψεις σε ημερολόγιο πρέπει να έχει μία κάποια αισθητική που είναι του γούστου σου (λουλουδάκια, νεκροκεφαλές και μαλακίτσες). Εκτός και αν είσαι άντρας και δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά του βιολετί από το κόκκινο.
Πάμε τώρα να δούμε τι έγινε!
Αυτή η χρονιά πήγε χαμένη(περίπου). Δεν έχω κάνει σχεδόν τίποτα. Ούτε για τον εαυτό μου ούτε και για κανέναν άλλο. Το μόνο που έκανα ίσως, ήταν να περάσω όσο περισσότερα μαθήματα μπορούσα για να τελειώσω κάποτε και αυτή τη ριμάδα τη σχολή. Κατά τα άλλα, πέρασα τον καιρό μου κυρίως μέσα. Αυτό το ‘’μέσα’’ ενώ με σκότωνε, μου έδινε και μία απερίγραπτη ευχαρίστηση. Βασικά αυτή την ευχαρίστηση την έδινε περισσότερο στην αντικοινωνικότητά μου, παρά σε εμένα. Ο χρόνος περνούσε και εγώ απλά έμενα μέσα χωρίς να αποκτάω εμπειρίες και δίχως να έχω διάθεση να αντικρίσω τον έξω κόσμο. Ήταν σα να έπαιρνα κάποιο εφησυχαστικό χάπι . Προτιμούσα να παίρνω ένα τσάι και να κάθομαι στη δωματιάρα μου, που τόσο πολύ αγάπησα. Αν δείτε την δική μου ατζέντα, θα φρίξετε με το πρόγραμμα που είχα φτιάξει για όλες τις σειρές που βλέπω. Μετά από αυτό καταλαβαίνεις κανείς ότι δεν έχω και ζωή.
Δεν έκανα κάτι χρήσιμο ούτε για την κοινωνία ούτε και για εμένα μέχρι το καλοκαίρι. Με έπιασα να παρασκεύτομαι κάποια πράγματα. Ακόμα και το καλοκαίρι ήταν ένα φιάσκο. Ούτε δουλειά βρήκα, ούτε έκανα πράγματα που θα ήθελα πολύ. Αλλά το καλοκαίρι είχα διάθεση να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου και στους γύρω μου. Το ότι δεν βγήκε όπως θα ήθελα, δεν ήταν από επιλογή και αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα για να βγω από τη μονοτονία που τόσο με είχε σκοτώσει τελικά. Στην προσπάθεια της αναγέννησής, δεν κατάφερα και πολλά, τουλάχιστον το πρώτο χρονικό διάστημα. Η προσπάθεια κάπως συνέχισε με τον ερχομό του φθινοπώρου. Επέστρεψα Πάτρα, ψάχτηκα περισσότερο με το τι θέλω και το τι μπορώ να κάνω μετά τη Φιλοσοφία, βγήκα περισσότερο από ο,τι στο προηγούμενο εξάμηνο (αν και για την παρέα μου ήταν πάλι λίγο, αλλά 2-3 φορές τη βδομάδα είναι υπεραρκετές για μένα και για την προσπάθειά μου). Απέκτησα μία κάποια διάθεση να ασχοληθώ με πράγματα και πολλές φορές οι συγκυρίες δεν ήταν κατάλληλες ώστε να προβώ και πάλι σε ενέργειες που θα ήθελα.
Κάπου στο Νοέμβρη πάλι, άρχισε να πέφτει η διάθεση. Διαδραματίστηκαν απαίσια σκηνικά. Τα σκηνικά αυτά δεν άργησαν να με πεισμώσουν. Έκανα προσπάθεια με άτομα που είχα κάνει πέρα λόγω της ανεξήγητης αυτής αδιαθεσίας που υπήρχε το προηγούμενο εξάμηνο και γνώρισα και άλλα εξίσου υπέροχα άτομα μέσω αυτών. Γενικώς, όσον αφορά άτομα που έπαψα να έχω κοντά μου, τα έδιωξα και με διώξανε και δεν μετανιώνω γι’αυτό. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν και σπουδαία για τη ζωή μου. Θα μπορούσαν όμως να γίνουν. Από εκεί και πέρα τίποτα δεν έγινε με κακία και ούτε και κρατάει κανείς κακία (θέλω να πιστεύω). Συνεπιβάτες σε ένα τραίνο είμαστε άλλωστε, για να το πω και λίγο ποιητικά. Δεν μπορούν να έχουν όλοι κοινή πορεία με εμάς και είναι απόλυτα σεβαστό.
Πέρασε ήρεμα κατά τα άλλα η χρονιά μου, λίγο προς το τέλος της είχε κάποιες εντάσεις και εν μέρει εκτιμώ το ότι υπήρχαν γιατί.. σασπένς ρε φίλε.
Το 2017 λοιπόν θα προσπαθήσω να περάσω πάλι όσο περισσότερα μαθήματα μπορώ, θα κοινωνικοποιηθώ περισσότερο, θα βρω μια δουλειά είτε Πάτρα είτε Αθήνα, θα προσπαθήσω λίγο περισσότερο για το μέλλον, και θα έχω από κοντά τα άτομα που αγαπώ.
Δική σας, Αγγελίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου