Δύσκολες ώρες

Αγαπητοί συνοδοιπόροι είχαμε ένα θέμα με την κατανομή χρόνου αυτή τη βδομάδα οπότε δεν καταφέραμε να είμαστε πιστές στο ραντεβού μας. Όμως επιστρέψαμε σήμερα δίχως να αφήσουμε τη βδομάδα κενή. Σας ζητούμε ταπεινά συγγνώμη.

Το σημερινό θέμα θα είναι ημερολογιακό, so, όσοι βαριέστε να διαβάζετε θέματα που είναι τέτοιου τύπου, καλύτερα να μη σκρολλάρετε.

Η βδομάδα αυτή ήταν πιο κουραστική και από την εξεταστική. Συνέβησε και κάτι καλό, μπορώ να πω, αλλά τα δυσάρεστα κατάφεραν και πάλι να υπερισχύσουν. Η κούραση δεν ήταν μόνο σωματική, ήταν και ψυχολογική. Παρ'όλα αυτά θα προσπαθήσω να κρατήσω ό,τι καλό μου προσέφερε μόνο.

Πάμε λοιπόν..

Το να ζεις σε ένα σπίτι που η αγάπη έχει χαθεί ήδη από την παιδική ηλικία, είναι κομματάκι δύσκολο. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τις ανάγκες και τα ζόρια σου. Είναι όλοι στην τσίτα και η μοναδική ευτυχία τους, είναι να ζουν εις βάρος άλλων. Αυτό προκύπτει κυρίως από το ότι αποφεύγουν να κοιτάξουν τη ζωή στα μάτια. Πραγματικά δεν βλέπουν μπροστά τους και εκνευρίζονται αν νοιαστείς έστω και λίγο γι'αυτούς. Κάνουν λες και είναι έγκλημα. Για τον ίδιο λόγο δεν πρόκειται να νοιαστούν και αυτά τα άτομα για σένα. Φροντίζουν απλά να βολεύονται με ό,τι έχεις αλλά εσένα δε φρόντισαν να σε ''βολέψουνε'' ποτέ. Δεν είναι η αδικία που με απασχολεί, είναι όλος ο ψυχολογικός πόλεμος που με κουράζει σε όλο αυτό. Μέσα από αυτό, φαίνεται πως σίγουρα η αγάπη είναι ένα φάσμα κάλπικων ελπίδων.

Η συζήτηση είναι περιττή. Πολυδοκιμασμένη και μη αποτελεσματική. Συνήθως καταλήγει σε καυγά. Δεν έχει όμως νόημα μετά από κάποιο σημείο. Είναι ανώφελο να μιλάς στον τοίχο. Είναι ανώφελο να ασχολείσαι με ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι ακόμα δώδεκα χρονών και που δεν σκοπεύουν να απογαλακτιστούν ποτέ. Είναι βάσανο το να μην υπάρχει μία επικοινωνία μέσα στο σπίτι. Είναι βάσανο να μην υπάρχει συνεννόηση. Είναι βάσανο να κοιτάει μόνο την πάρτη του ο συμβιωτής σου. Δεν υπάρχει συμβίωση μετά από όλα αυτά. Μέσα σε ένα σπίτι, μεταμορφωνόμαστε απλά σε ξένους που δρουν εγκληματικά ο ένας προς τον άλλον. Τα δικά σου, δικά μου..

Αχαριστία; Έχουμε μπόλικη και από δαύτη. Δεν αναγνωρίζει κανείς τους κόπους του άλλου και εξακολουθεί με κατηγορίες να τον ρίχνει. Πέρα από αυτό, υπάρχει ένα είδος χούντας. Απαγορεύεται να απολαμβάνουν όλοι τα αγαθά του σπιτιού. Μόνο όποιος παίζει video-games έχει αυτό το δικαίωμα. Οι άλλοι είναι άχρηστα σκουπίδια που δεν κάνουν και τίποτα αξιόλογο. Ενώ το LoL, είναι το α

πόλυτο Αγαθό που θα φέρει ευδαιμονία στον όποιο παίκτη έχει στόχο ζωής να φτάσει diamond. Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να συμβιβαστούν με κάτι που δεν θα εμποδίζει την όποια δουλειά του εν λόγω χουντικού ή χουντικών.

Υπάρχει ένας ''θεόσταλτος'', όμως που κάνει ό,τι μπορεί και έχει ελπίδα για την συγκεκριμένη συμβίωση. Εγώ θεωρώ την προσπάθεια απέλπιδη και όχι γιατί είμαι πεσσιμίστρια, αλλά γιατί έχω κουραστεί. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσει κανείς για τους άλλους αν οι ίδιοι δεν προσπαθήσουν πρώτα από όλα τους εαυτούς τους. Επιπλέον είναι τρομερό το να είναι κανείς ενήλικος και να έχει τέτοιες συμπεριφορές. Η λύση είναι να φύγουν οι άνθρωποι που δημιουργούν προβλήματα και να πάνε να τα λύσουν κάπου αλλού. Δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να ακούει ένα σωρό απαιτήσεις δίχως λόγο.

Ωστόσο βρήκα κάτι πιο σταθερό όσον αφορά την δουλειά και αυτό με χαροποίησε, αλλά θα το μετανιώσω σύντομα.. Αυτό γιατί θα χρειαστεί να μείνω Αθήνα. Για όλα τα παραπάνω και μόνο, μου άρεσε η διαμονή μου στην Πάτρα. Γιατί δεν τα είχα όλα αυτά πάνω από το κεφάλι μου και ζούσα ήρεμα χωρίς να μου σπάνε τα νεύρα.

Αυτά ίσως δεν έπρεπε να τα γράψω, αλλά ήθελα πάρα πολύ με κάποιο τρόπο να τα βγάλω από μέσα μου και ας είναι δημόσια. Καλό θα ήταν βέβαια να μην το κάνω έτσι,το ξερω,αλλά όπως και να 'χει δεν είμαι η πρώτη που ζει σε ένα σκατά περιβάλλον. Η Πάτρα ήταν το φάρμακό μου για όλα αυτά. Τώρα όμως πάει..