Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να γράψω σήμερα γιατί απλά δεν μπορώ να γράψω ανοιχτά και ελεύθερα αυτό που θέλω και είναι λίγες οι φορές που μου συμβαίνει αυτό. Όπως και να έχει όμως κείμενο θα έχετε δεν μπορείτε να με ξεφορτωθείτε τόσο εύκολα.
Θα ήθελα να αναπτύξουμε 3 θέματα σε μικρούς παραγράφους και ίσως κάποια στιγμή να κάνουμε ξεχωριστά κείμενα για το καθένα από αυτά. Έχουμε και λέμε
Α. Άτομα "εμπιστοσύνης"
Μμμμμ... Αρχικά εγώ είμαι ένα άτομο που δεν θέλω για κανένα λόγο να βλέπω το κακό, ξέρω πως υπάρχει δίπλα μου αλλά το αγνοώ ή προσπαθώ να βρω κάτι καλό μέσα στο κακό. Γενικά δικαιολογώ πολύ εύκολα ανθρώπινες συμπεριφορές. Με τα χρόνια συνεχίζω να το κάνω αλλά με τις επιλογές μου έδειχνα ότι μπορώ να καταλάβω αν κάποιον πρέπει να τον εμπιστεύομαι ή όχι. Τελικά μάλλον ακόμα δεν το έχω καταφέρει.
Το θέμα είναι πως κάποιος άνθρωπος που δεν πρέπει να τον εμπιστευτείς θα κάνει τα πάντα για να πετύχει το αντίθετο και εκεί είναι που πρέπει εσύ να θορυβηθείς λίγο. Αλλά έχει χτίσει τόσο καλά το προφίλ που εσύ θες να εμπιστευτείς οπότε είναι ανώφελο. Μπορεί για παράδειγμα να είναι αγαθός, άνθρωπος της εκκλησίας αλλά από την οπτική που εσύ το βλέπεις κτλ. Τελικά αργά ή γρήγορα πέφτει στα μάτια σου γιατί δεν μπορεί να υποκριθεί άλλο και τότε σε πονάει πολύ.
Β. Διαφορά ηλικίας σε σχέση!
Τι στο καλό έχει γίνει μόδα; Από τότε που είδα την Λολίτα(ταινία να την δείτε) βλέπω παντού πορνόγερους. Δεν υπερβάλω, δεν μπορεί ο άλλος να είναι 50 χρονών και να την πέφτει σε 16 χρονών κορίτσι. Δεν πιστεύω πως η διαφορά ηλικίας είναι μεγάλο θέμα αλλά μέχρι ένα σημείο. Αρχικά πρέπει και τα 2 άτομα της σχέσης να είναι ενήλικα και τέλος από εκεί και πέρα δεν μου πέφτει λόγος. Απλά για εμένα δεν θα μπορούσε να υπάρχει εύκολα μια σχέση με κάποιον που απέχουμε πάνω από 10 χρόνια.
Δεν θα μπορούμε εύκολα να βρίσκουμε μια κοινή γραμμή, το χάσμα θα είναι τεράστιο. Η κατακραυγή είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει σε τέτοιες περιπτώσεις αν εσύ περνάς καλά. Τουλάχιστον εσείς οι μεγάλοι κύριοι, εντάξει και κυρίες ενίοτε, να έχετε και ωριμότητα στο μυαλό και όχι μόνο ως προς το γήρας, να σέβεστε και να μην βλέπετε ως ένα κομμάτι κρέας τα κοριτσάκια και όχι δεν φταίνε αυτά που βαίνουν με τον κώλο έξω εσύ φταις που είσαι 40-50 και τις κοιτάς πονηρά. Δεν σε κάνει λιγότερο παιδεραστή. #Γνώμη μου!
Γ. Σεξουαλική παρενόχληση και όρια!
Αχ αχ αχ αν το σκεφτείτε λίγο το ένα θέμα με το άλλο έχουν μια σύνδεση σαν να είναι το ένα ακόλουθο του άλλου ίσως τυχαία ίσως και όχι όμως... Μέχρι πριν λίγες μέρες έλεγα χαρακτηριστικά πως γιατί τα θύματα δεν αντιδρούν και δεν μιλάνε; Μήπως όντως δεν είχαν βάλει όρια; Μήπως όλα αυτά είναι και κάπου κάπου υπερβολές και δεν είναι κάτι τόσο συχνό;
Μαντέψετε όλα μα όλα και με το παραπάνω τα έχω πάρει πίσω γιατί μια ωραία μέρα μπορεί να έρθει ένας κύριος που εσύ εμπιστεύεσαι και μπορεί να είναι μεγαλύτερος κατά πολύ να σου κάνει κάτι που εσύ δεν θες. Τότε εκείνη την ώρα το πρώτο που κάνεις είναι να μουδιάσεις, να σπας μέσα σου, να μην ξέρεις τι να κάνεις και στο μυαλό σου έχεις το χειρότερο.
Μετά συνήθως ο θύτης είναι φυσιολογικός σαν να μην συνέβη τίποτα και αυτό σε βάζει σε σκέψεις μήπως ήταν ιδέα μου μήπως δεν έγινε, βασικά αυτό θες να πιστέψεις, όταν όμως ηρεμήσεις και μπουν όλα σε μια σειρά αρχίζεις να θυμάσαι και να υπολογίζεις τρομερά γρήγορα όλες τις συμπεριφορές και κινήσεις. Τότε νιώθεις βλάκας που δεν είχες καταλάβει τίποτα τόσο καιρό. Τώρα φοβάσαι να μιλήσεις αλλά και τι να κάνεις; Ντρέπεσαι νιώθεις ένα τίποτα.
Τελικά βρίσκεις την δύναμη να αντιμετωπίσεις το θέμα κατάμουτρα εκεί βλέπεις στο βλέμμα του άλλου την υποκρισία, τον φόβο...Θα σκεφτεί τα πάντα για να σε πείσει αρχικά πως δεν έγινε και κάτι ύστερα να σε κάνει να νομίζεις πως ήταν κάτι απλό σιγά πως κάνεις έτσι. Φυσικά και θα σου ρίξει ευθύνες, εσύ προκάλεσες, δεν είχες βάλει όρια κτλ. Λες και χρειάζεται να μιλήσεις δεν μπορεί να καταλάβει κανείς από την στάση του σώματος ότι δεν θες.
Μπορεί επίσης να είναι και ερωτευμένος μαζί σου αλλά και για αυτό εσύ φταις που δεν του είχες δώσει χώρο να μπορεί να εκφραστεί ερωτικά και τον είχες φρεντ ζοουν. Τελειώνω κάπου εδώ λέγοντας σας πως αυτά είτε είναι δικές μου εμπειρίες είτε από άλλους πάντως είναι 100% αληθινά και πολύ χειρότερα. Από εσάς θα ήθελα να είστε περισσότερο πονηροί και αν είστε άτομα όπως εγώ που δεν το έχετε και πολύ προσπαθήστε ξέρω δεν είναι ότι καλύτερο μα αλλιώς δεν επιβιώνεις.
Να μιλάτε σε άτομα που μπορούν να σας βοηθήσουν και να θυμάστε ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός...
Φιλάκια Σάρα💜💜💜
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου