Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

Ανταγωνισμός και κομπορρημοσύνη


Καλησπέρα σε όλα τα καλόπαιδα. Σας γράψαμε λίγο την
προηγούμενη βδομάδα, αλλά θα το ξεπεράσετε είμαι σίγουρη. Αυτή η βδομάδα είχε τα σκαμπανεβάσματα της. Ωστόσο παλεύεται. Πάμε όμως στο σημερινό μας θέμα. Θυμάστε που είχαμε μιλήσει για τους αντικαπιταλιστές κάποια στιγμή; Ε λοιπόν σήμερα θα μιλήσουμε για το αντίθετο τους. Δηλαδή όχι ακριβώς, αλλά θα αναφερθώ πολύ και σε αυτούς γιατί το θέμα μας είναι ο ανταγωνισμός και αυτή η φάρα τον προάγει.



Ας ξεκινήσουμε από την απαρχή του ανταγωνισμού καθώς

και τα συναισθήματα που γεννάει στο δικό μου είναι. Από τότε που άρχισα να τον αντιλαμβάνομαι ως απλά μια υπάρχουσα κατάσταση και μη γνωρίζοντας την λέξη που την χαρακτηρίζει, τον σιχαινόμουν. Υπήρχαν πολλά παιδάκια που χωρίς λόγο και αιτία συμπεριφέρονταν κατ'αυτό το πνεύμα. Αυτά τα παιδάκια λοιπόν, τα μισούσα αν και τα ανεχόμουν καθώς ήμουν αντικοινωνική. Μεγαλώνοντας και έχοντας αρχίσει να αποκτάω την όλη ιδέα, μισούσα όλο και περισσότερο τον κόσμο.



Και φτάνουμε στο σήμερα. Ένα πράγμα που κρατάει μέχρι και τα φοιτητικά χρόνια και είναι το απόλυτο δείγμα του ανταγωνισμού, είναι η βαθμοθηρία. Και μάλλον στη φοιτητική ζωή πρέπει να ισχύει πολύ περισσότερο από ό,τι στο σχολείο. Μετά έχουμε την προσωπική ζωή η οποία περιτριγυρίζεται από παρέες και φίλους. Σίγουρα θα υπάρχει μια σταγόνα ανταγωνισμού και εκεί. Γενικώς ο ανταγωνισμός προκύπτει από την ανασφάλεια της τελειομανίας. Αυτή η τελειομανία και ο ψυχαναγκασμος κάπου-κάπου σε απωθεί, σε εκνευρίζει και ειδικά όταν γίνεται εις βάρος σου.



Θεωρώ ότι είναι κάτι που συμβαίνει δίχως λόγο ακόμα

και αν είσαι το πιο κομπλεξικό άτομο στον κόσμο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει κάποιος να συμπεριφέρεται προσβλητικά σε κάποιον άλλο απλά και μόνο επειδή δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του. Δε με απασχολούν τα βιώματα του καθενός. Με απασχολεί η προσωπική μου ηρεμία. Και κάπου εδώ κάνουμε λόγο για τον καπιταλισμούλη. Έχω φρίξει από το πως έχει ορίσει τα άτομα της κοινωνίας μας. Είναι ο διάολος ο ίδιος παιδιά. Ακόμα και σε δουλειές που οι εργαζόμενοι είναι καμμένα χαρτιά, υπάρχει αυτή η αναγκαιότητα του να είσαι καλύτερος από τον άλλο και να του κάνεις τον βίο αβίωτο. Όταν εργάζεσαι κάπου που υπάρχουν δυνατότητες ανέλιξης, είναι λογικό να είσαι ανταγωνιστικός. Στο επιβάλει η εκάστοτε δουλειά σου. Αυτή η πρακτική όμως, συμβάλει στη στείρωση στης εργασιακής αλληλεγγύης και της συνεργασίας που θα έπρεπε να υπάρχει. Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι κάτι που μειώνει την παραγωγικότητα κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Ο Μαρξ τα έλεγε αλάνια μου αλλά επιλέξατε να τον αγνοήσετε. Ευχαριστώ.

Έπειτα έχουμε τον ανταγωνισμό που καταστρέφει κάποιους για να χαροποιήσει απλά τον ανταγωνιστή. Παιδιά, μη σας τύχει. Έχω ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα, το οποίο όμως δε θα το παραθέσω για λόγους διασφάλισης της σωματικής μου ακεραιότητας. Το να υπάρχουν ''άνθρωποι'' που σε οδηγούν στην αποτυχία (ΕΠΙΤΗΔΕΣ) μόνο και μόνο για να νιώσουν καλύτερα με το άθλιο"Εγώ" τους, είναι ότι πιο αρρωστημένο. Συνήθως αυτά τα άτομα υποτίθεται διαβάζουν πολύ και διαφημίζουν τις γνώσεις τους με όποιον τρόπο μπορούν. Αν έχεις πέσει στην περίπτωση, συλλυπητήρια. Υπάρχει πολύ μίσος, καταρρίπτεται η διυποκειμενικότητα. Κάποια στιγμή ο ανταγωνιστής παύει να βλέπει ανθρώπους, βλέπει μόνο τα μέσα για την επίτευξη του απώτερου σκοπού του: Να είναι πάντα καλύτερος.

Ο ανταγωνισμός πολλές φορές μπορεί να αποβεί μοιραίος. Το καλύτερο θα ήταν, με το που αντιλαμβανόμαστε ότι τρέχει κάτι τέτοιο, να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια. Μία σχέση ζωής με έναν μόνιμο ανταγωνιστή δίχως αιτία, σίγουρα μόνο δυστυχία θα φέρει. Τώρα στον εργασιακό χώρο είναι κομματάκι δύσκολο. Δεν επιλέγεις εσύ τους συναδέλφους σου. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μπεις χαλαρά στο κλίμα χωρίς να σε ενδιαφέρει. Οι ικανότητες του καθενός, βγαίνουν στην επιφάνεια. Εκεί μπορείς με πολλούς άλλους τρόπους να ισοπεδώσεις όποια λανθασμένη αντίληψη έχει περαστεί από τον εκάστοτε ανταγωνιστή.

Ο καπιταλισμός με τη σειρά του, είναι το κύριο μέσο του ανταγωνισμού σε διάφορους τομείς, όχι μόνο στα επαγγελματικά. Ο ρουχισμός, παραδείγματος χάριν, είναι ένα στοιχείο που αδικαιολόγητα φέρει οποιαδήποτε αρνητική αντίδραση. Δε θα ξεχάσω ποτέ ένα σκηνικό που είχα αντιμετωπίσει στο γυμνάσιο. Έτυχε μια μέρα να φοράω την ίδια μπλούζα με μια κυράτσα συμμαθήτρια και η ακατάλληλη έρχεται να μου πει: Φοράς το ίδιο μπλουζάκι με εμένα, μην τολμήσεις να το ξανα βάλεις.
FOR FUCK'S SAKE. Εννοείται πως της απάντησα ότι θα φορούσα ότι γούσταρα και τη θυμάμαι απλά να ουρλιάζει και να είναι έτοιμη να κλάψει από τα νεύρα της. Ωραία περνούσα.

Δική σας, Αγγελίνα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου