Ερχόμαστε στο σημερινό θέμα λοιπόν, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από σκέψεις που κάνει ίσως ο μέσος άνθρωπος. Τις τελευταίες μέρες όμως έχω μια βαθιά ανάγκη να τις εκφράσω και ας είναι αδιάφορες και ας τις έχω προαναφέρει σε άλλα κείμενα. Γενικά θεωρώ ότι πρέπει να εκφέρονται από οποιονδήποτε τούτες οι σκέψεις χωρίς ενδοιασμούς. Ο φόβος ή η χαρακτηριστική φράση ''άσε, δεν έχει και μεγάλη σημασία τι θα πω'' είναι ένα κατεξοχήν λάθος που κάνουμε εμείς οι τόσοι πολλοί. Το internet μας δίνει και πλεονεκτήματα και αν μπορούμε όλοι εμείς οι σκεπτόμενοι να μοιραστούμε κάτι, πρέπει να εκμεταλλευτούμε το πλεονέκτημα του διαδικτυακού λόγου. Αφού έτσι και αλλιώς η έκδοση ενός άρθρου ή ενός βιβλίου που είναι γεμάτο από σκέψεις, είναι δύσκολο να επιτευχθεί.
Με όλο αυτό προσπαθώ κάπως να καταλήξω και στο σημερινό μου θέμα. Έχουμε κάνει τον πλήρη διαχωρισμό κοινωνικά αποδεκτών και μη, πράξεων, πραγμάτων κοκ. Ο κάθε αρθρογράφος πλέον, θεωρεί ορθό και επαναστατικό να περάσει κάποια πρότυπα, κάποιες κουλτούρες οι οποίες υποτίθεται εναντιώνονται σε παλαιολιθικές αντιλήψεις. Το θέμα με όλα αυτά είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα ισοζύγιο. Θα αναφερθώ στο πιο τυπικό παράδειγμα το οποίο είναι και πιο διακριτό από άλλα. Veganισμός. Ναι, το είπα.. Προφανώς δεν έχω πρόβλημα με τον τρόπο ζωής του καθενός και δεν θα έκρινα ποτέ κάτι τέτοιο ως λάθος ή σωστό. Είμαι κυριολεκτικά αδιάφορη. Το θέμα μου δημιουργείται με την καταπάτηση της προσωπικότητάς μου και την προσωπικότητα του καθενός. Και η προσωπικότητα καταπατάται όπως και η ελευθερία μου όταν κάποιος απασχολείται και καταπιάνεται μόνο από ένα συγκεκριμένο θέμα όπως επίσης καταπατάται όταν μου λες ότι αυτό που εσύ δεν θεωρείς κοινωνικά αποδεκτό, είναι το λάθος μου ενώ είναι μια πραγματικότητα που ισχύει πριν από τον ερχομό του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Από εκεί και πέρα ο σκοπός μου δεν είναι να κατακρίνω την vegan νοοτροπία, σκοπός μου είναι να κατακρίνω όμως την καταπάτηση ελευθεριών μέσω του διαδικτυακού χιπστερικού τύπου. Έχω κάνει unlike σε πολλές γνωστές ηλεκτρονικές εφημερίδες και ακόμα βλέπω διαφημίσεις άρθρων τα οποία καταπιάνονται μόνο από πολύ συγκεκριμένα θέματα. Κανένα από τα ΜΜΕ δεν στάθηκε ποτέ αξιοπρεπώς στον κοινωνό, ωστόσο αυτό που κάνουν οι ηλεκτρονικές εφημερίδες είναι πολύ χειρότερο και συνάμα αστείο. Γιατί ενώ υπάρχουν ένα σωρό άτομα που θα είχαν πιο ενδιαφέρουσες και πιο πρακτικές σκέψεις για μια επαναστατική κίνηση ενάντια σε άθλια κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα, προτιμούνται αυτά που ακολουθούν τη μόδα ή είναι αναγκασμένα να την ακολουθήσουν σύμφωνα με την εφημερίδα. Και αυτό βέβαια, είναι επιλογή του κάθε ατόμου ξεχωριστά και επομένως δεν τον δικαιολογεί.
Δεν τα λέω αυτά για να προτιμήσετε το blog μου γιατί 1) προφανώς δεν γίνεται, 2) δεν είχα καμιά λόξα να μπω στο τρυπάκι του ανταγωνισμού, 3) είμαι μια κοινή θνητή σαν όλους εσάς που κάνετε τον κόπο και με διαβάζετε και που θεωρεί ότι θα έπρεπε να μοιράζεστε και εσείς με κάποιον τρόπο τις σκέψεις σας και να τις αποτυπώνετε κάπου.
Από εκεί και έπειτα προκύπτει ένα σημαντικό fact όπως το σκέφτομαι εγώ και όπως μου έδειξε και η ίδια η εμπειρία: Δημιουργούνται νέα ταμπού και στερεότυπα και όχι μόνο μέσω του Τύπου αλλά και μέσω των ίδιων των κοινωνικών σχέσεων. Αν δεν είσαι σουρεάλ σήμερα, αν δεν έχεις δει λίγο ''ποιοτικό'' κινηματογράφο(εννοείται πρέπει να ξέρεις και όλη τη βιογραφία του σκηνοθέτη, έτσι;), αν δεν σκέφτεσαι με την παράλογη πολυπλοκότητα του συνανθρώπου σου, χάνεται αυτομάτως και η αξία σου. Και αυτό απλώς γιατί δεν φρόντισες όπως οι άλλοι, να ανεβάσεις, κάνοντας όλα τα παραπάνω, την αυτοεκτίμησή σου.
Κρινόμαστε από τις προτιμήσεις μας. Όντως και εκείνες συνεισφέρουν στο ''εγώ'' μας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω άποψη μόνο και μόνο επειδή δεν συνάδουν με τις δικές σου. Αποζητάμε ελευθερία την ίδια στιγμή που δημιουργούμε ένα μεγάλο πλέγμα ανελευθερίας. Τη στιγμή που ακυρώνουμε την ύπαρξη του άλλου επειδή δεν θέλει να ενστερνιστεί ένα δήθεν στυλάκι. Εκεί που ο κόσμος φοβόταν να μιλήσει επειδή θα περνούσε από Ιερά εξέταση, σήμερα φοβάται να μιλήσει μόνο και μόνο γιατί δεν θα έχει καμία αξία ως κοινωνικό μέλος.
Φοβόμαστε να πούμε ότι κάτι δεν το ξέρουμε, γιατί τότε θα περάσουμε από κοινωνική Ιερά Εξέταση. Και εν τέλει δημιουργείται μεγάλη ανασφάλεια ως προς το γνωρίζειν. Κανένας άνθρωπος δεν θα έχει την τύχη με τα σημερινά δεδομένα να γίνει φωστήρας. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να εξαναγκάζεται να γίνει φωστήρας. Όσο και να ψάξουμε, όσο και να διαβάσουμε, πάντα κάτι θα λείπει. Δεν ξέρω γιατί κυριαρχεί η νοοτροπία του ξερόλα, αφού αυτό είναι πασιφανές, ότι δηλαδή δεν θα γνωρίσουμε ποτέ τα πάντα.
Εκεί που φοβόσουν κάποτε να δηλώσεις ότι είσαι αθεϊστής, σήμερα φοβάσαι να δηλώσεις θεϊστής. Το γιατί κατακρίνουμε κάτι ως βλαβερό για την κοινωνία δεν έχει σχέση με όλα τα άτομα που ασπάζονται μια αντίληψη (που δεν επηρεάζει αρνητικά εννοώ και που δεν καταπατά δικαιώματα). Αυτό ίσως καταντάει να ακούγεται κάπως Χρυσαυγίτικο αλλά θαρρώ πως όχι. Ελπίζω να μην παρερμηνεύσατε και να καταλάβατε πως το εννοώ.
Το θέμα των ψευτοεπαναστατών, είναι ότι δεν βρίσκουν τα κατάλληλα εφόδια για να επαναστατήσουν, αλλά αυτό πολλές φορές γίνεται και ηθελημένα. Για να πάμε μπροστά ως κοινωνία δεν χρειάζεται η κατάκριση των μη βλαβερών ατόμων, αλλά αυτών που όντως προσδίδουν μεγάλη τοξικότητα, που όντως είναι βλαβερά. Η ελευθερία δεν έρχεται με ανελευθερία. Η κατάργηση ακροτήτων δεν προκύπτει από τον ερχομό άλλων ακροτήτων. Πρέπει να ενσωματώσουμε και λίγο το εξατομικευμένο στην σκέψη μας για να δούμε την πραγματικότητα. Το μοτίβο καθολικό+ατομικό ίσως να γεννοβολήσει κάτι ισχυρό. Τα μονόπλευρα, μόνο ελαττώματα ξερνάνε. Δεν έχουμε μάθει ακόμα να παίρνουμε τη θέση του άλλου γιατί μας συμφέρει. Μας συμφέρει γιατί έτσι έχουμε πάντα δίκιο.
Δική σας, Αγγελίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου