Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Ρομαντισμέ γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα!!!


Καλησπέρα εαυτέ μου διότι πλέον δεν ξέρω κατά πόσο έχει μείνει και κάποιος να διαβάζει τα κείμενα μας. Σαφώς αστειεύομαι υπάρχουν προβολές ακόμα σχεδόν βέβαια έχουν πέσει στο μισό τα ποσοστά αλλά εμένα προσωπικά δεν με απασχολεί αυτό, αφού δεν βγάζουμε κάτι από αυτό απλά υπάρχει η ανάγκη να μοιραστούμε κάποια πράγματα με εσάς και αν σας βοηθήσουν κάπου καλώς.

Το πρόγραμμα δεν τηρείτε πλέον δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς γιατί ίσως φταίω εγώ που με τα ωράρια που εργάζομαι και με τον λίγο χρόνο δεν προλαβαίνω, από την άλλη όμως και η Αγγελίνα έχει και εκείνη τα δικά της θέματα. 

Συμβαίνουν τόσα πολλά στην ζωή μου. Ξέρω πως αυτό σας το λέω συνέχεια αλλά έτσι είναι και δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω. Δεν χρειάζεται να αναφέρω τι είναι τα όλα αυτά που συμβαίνουν απλά το πως εγώ τα αντιλαμβάνομαι νομίζω μου αρκεί. 

Όλο αυτό τον καιρό νιώθω πιο πολύ μόνη από ποτέ. Είναι από τις λίγες φορές που θεωρητικά θα έπρεπε να είμαι στα καλύτερα μου κάνω αυτή την γοητευτική ζωή της νύχτας με ότι αυτό συνεπάγεται, γνωρίζω νέα άτομα, η εμφάνιση μου θεωρώ πως είναι στα καλύτερα της, έχω μια οικονομική ανεξαρτησία οπότε "όλα καλά".

Όντως θα ήταν πολύ όμορφο να είναι όλα καλά και ανθηρά να όμως που δεν είναι για κάποιο λόγο απλά δεν μπορώ να το απολαύσω όπως και τίποτα άλλο από όσα μου έχουν συμβεί. Μέσα από όλα αυτά όπως σας είπα και παραπάνω δεν έχω και πολύ χρόνο με αποτέλεσμα να απομακρυνθώ από κάποια άτομα που υπέρ αγαπώ και ήταν για πολλά χρόνια δίπλα μου όπως αντίστοιχα και εγώ, αυτό μπορώ να το πω από μόνη μου 100% και δεν νομίζω να υπάρχει αμφισβήτηση.

Για την ακρίβεια δεν είναι πως δεν έχω καθημερινή επαφή μαζί τους απλά νιώθω από μεριάς τους μια "αδιαφορία" βασικά λάθος έκφραση όχι αδιαφορία περισσότερο αποστασιοποίηση. Δεν κατηγορώ κανέναν και για τίποτα απλά σκέφτομαι μερικές φορές περισσότερο ρομαντικά από από όσο σηκώνει αυτός ο καιρός. 

Θέλω να αισθάνομαι ευπρόσδεκτη, ότι με αγαπούν, ότι νοιάζονται για εμένα γενικά αν η ζωή ήταν μια ταινία η δική μου σίγουρα θα ήταν ένα δράμα με έντονα στοιχεία ρομαντισμού από άποψη ατμόσφαιρας. Όπως είπα όμως δεν κατηγορώ κανέναν αλίμονο ξέρω πως είναι εκεί για εμένα, με αγαπούν και με νοιάζονται όπως και πριν απλά μέσα από τις ενοχές που μάλλον έχω το νιώθω όλο αυτό. Θα προτιμούσα όμως να με πιάσει κάποιος και να μου πει "εεε ξύπνα χάθηκες λίγο σε έχω ανάγκη εδώ" για εμένα δεν υπάρχει χειρότερο από το να χάνω στιγμές ατόμων που αγαπώ, θέλω όσο μπορώ να είμαι εκεί απίκο και ας αφήνω πίσω τον εαυτό μου πολλές φορές και τα θέλω μου. 

Αυτή την στιγμή είναι 01.05 π.μ Τρίτη 28 Νοεμβρίου ξύπνησα πριν καμία ώρα, με είχε πάρει ο ύπνος νωρίτερα από την κούραση αλλά ξύπνησα μετά από 2 ώρες με ένα κενό στην καρδιά και μια θλίψη να με κυριεύει ενώ το αντίθετο θα έπρεπε αφού σε μια μέρα πετάω για Ιταλία. 

Γενικά όμως έχω κουραστεί από εμένα άφησα πολλά πράγματα που είχα σε σειρά από τότε που μπήκα σε αυτή την δουλειά και πρέπει σιγά σιγά να τα στήσω πάλι. 
Τέλεια κλάματα... λέω και εγώ δεν θα κλάψω λίγο και απόψε? 

Πότε θα ανακαλύψω αυτό το μαγικό ραβδί να κάνω την ζωή όλων πιο εύκολη? (άσχετο)

Τέλος πάντων επειδή έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον και δεν έχω σε ποιον μπήκα να γράψω από σήμερα όλες αυτές τις μέρες γράφω και σβήνω κείμενα και δεν ξέρω και την τύχη αυτού. Μιλώντας χθες πάνω στο μεθύσι μου με ένα άτομο που εκτιμώ αφάνταστα μου έδωσε να κατάλαβα κάτι που θεωρητικά το ξέρω και το στηρίζω πότε όμως δεν το έκανα γιατί όπως όλοι φοβάμαι. Πρέπει να ζούμε το κάθε λεπτό γιατί πραγματικά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί.

Ακόμα και τώρα που γράφω και κλαίω για ανούσια πράγματα και οι παλμοί μου για άλλη μια φορά έχουν φτάσει στον θεό μπορεί να πάθω ανακοπή και να πεθάνω. Το θέμα είναι πως από την στιγμή που δεν μπορούμε να το ξέρουμε πότε θα γίνει καλό θα ήταν να ζούμε όπως εμείς θέλουμε και το κάθε λεπτό όσο μπορούμε. 

Όλα αυτά τα ξέρω και τα ξέρετε στην πράξη τα χαλάμε επειδή είμαστε σίγουροι πως δεν θα συμβεί κάτι αλλά όταν αυτά στα λέει άτομο που δουλεύει σε νοσοκομείο και βλέπει τον θάνατο καθημερινά σε νέα παιδιά ή έχει ζήσει τον αποχωρισμό ενός κοντινού του ατόμου σε προβληματίζει. 

Να προσπαθείτε να ζήτε όπως θέλει η καρδιά σας ,να μην κρατάτε μέσα σας πράγματα απωθημένα, λόγια που δεν ειπώθηκαν γιατί ποτέ δεν ξέρεις...πότε τελειώνει το παιχνίδι το θέμα είναι πως όταν τελειώσει να έχεις βγει νικητής και όχι χαμένος. Χαμόγελα! Αγάπα! Ζήσε! Ονειρέψου! 




  1.  (ευχαριστώ για την υπέροχη αφιέρωση σε αγαπάω είσαι μοναδικός)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου