Καλησπέρα συνοδοιπόροι της ζωής. Άλλη μια 25η Μαρτίου έφτασε, και άλλοι ανιστόρητοι νεοέλληνες βγήκαν στην επιφάνεια, αλλά τι σημασία έχει αν για εμάς υπάρχει μέρα ανεξαρτησίας; Υπόδουλοι είμαστε έτσι και αλλιώς. Είτε του εαυτού μας, είτε της ίδιας μας της χώρας, είτε της Ευρώπης που έχει επίσης επέτειο σήμερα. Μην ξεχνάμε και τα ευχάριστα όμως. Η ώρα αλλάζει απόψε και εγώ σας γράφω με τη φραπεδιά εδώ δίπλα. Τι ειρωνεία?! Δεν ξέρω αν μπήκε η άνοιξη για τα καλά, το μόνο που ξέρω είναι ότι το καλοκαίρι πλησιάζει ευελπιστώντας ότι δε θα είναι ανούσιο και μονότονο όπως τα προηγούμενα καλοκαίρια μου. Η διάθεση ανεβαίνει μαζί με την αλλαγή του καιρού έτσι και αλλιώς.
Μπαίνω στο θέμα λοιπόν. Προφανώς όλοι όσοι διαβάζετε αυτή τη βλακεία που γράφω αυτή τη στιγμή, έχετε βρεθεί στη θέση του να αναρωτιέστε αν όλα όσα έχετε, τελικά είναι ανεπαρκή. Αν όχι όλοι σας, οι περισσότεροι από εσάς το έχετε σκεφτεί. Είναι μια από τις πιο fucked up καταστάσεις που μπορεί να αντιμετωπίζει η ανθρώπινη ύπαρξη. Γι’αυτό θα μιλήσω σήμερα φίλοι μου χωρίς να έχω απάντηση να σας δώσω.
Όταν έχεις αποκτήσει κάποια πράγματα με κόπο και όταν έχεις κερδίσει ανθρώπους στη ζωή σου και πάλι προσπαθείς να τους κρατήσεις με ψυχικό κόπο όμως, κάπου, κάποτε καταλαβαίνεις ότι ίσως δεν έκανες τη σωστή επιλογή. Έχεις βαρεθεί τη ρουτινιασμένη ζωή σου ίσως και θες να απολαύσεις κάτι καινούργιο. Από την άλλη μπορεί απλά να έχεις κουραστεί και να θες να αλλάξεις τις παραστάσεις όμως μία απόδραση στο εξοχικό δεν είναι αρκετή για να υλοποιήσεις αυτή την αλλαγή. Μπορεί να αγαπάς πολύ τον άνθρωπό σου ακόμα και να παραμένεις ερωτευμένος μαζί του μετά από πολύ καιρό, αλλά να σκέφτεσαι ότι ίσως δεν τραβάει άλλο. Για όλες αυτές τις σκέψεις και για πολλές άλλες, πάντα υπάρχει ένας τυπάς στο κεφάλι που σου λέει ‘’ΜΗ’’. Κάπου εκεί σκέφτεσαι ότι πρέπει να απευθυνθείς σε έναν ψυχίατρο.
Το θέμα με όλο αυτό το χάος που επικρατεί μέσα σου, είναι ότι μπορεί να προκύψει και από επιλογές που έκανες θέλοντας με όλη σου την ψυχή να τις κάνεις. Όση ελευθερία και να έχεις στην επιλογή, ποτέ δεν ξέρεις αν αυτή θα είναι η αιώνια φυλακή σου. Μετά έρχεται και η συνήθεια που με δυσκολία μπορεί να την εγκαταλείψει κανείς. Είναι και ο φόβος του να μη θες να χάσεις ό,τι έχεις χτίσει αλλά και τους ανθρώπους που αγαπάς. Είναι πολύ άσχημο παιχνίδι ζωής αυτό. Μα για τι μιλάω και εγώ; Είμαι μόνο 21. Δεν έχω εμπειρίες, δεν έχω τίποτα. Όντως δεν έχω την απαραίτητη εμπειρία χρόνων για να μιλάω, όμως έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση πολλές φορές και ας είμαι όσο είμαι. Έχω κάνει και εγώ επιλογές ανθρώπων, τρόπου ζωής, καπνίσματος κλπ.
Όλη αυτή την κατάσταση θα ήταν πολύ βολικό να την αποδώσω στην απληστία που ο άνθρωπος έχει εκ φύσεως, δε θα το κάνω όμως. Είναι πολύ άδικο. Θα το απέδιδα μόνο στις περιπτώσεις ανθρώπων που είτε δεν ξέρουν ποτέ τι θέλουν είτε δεν μπορούν να εκτιμήσουν και δε διαθέτουν την τόση σκέψη για να αφήσουν κάτι εν τέλει ή όχι. Όταν κάποιος έχει ένα σωρό ενδοιασμούς δεν μπορώ με τίποτα να του φορτώσω ευθύνες. Το λαμβάνω ωστόσο ως μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων που είναι λογικό να την έχει κάποιος κάποια στιγμή.
Αυτό το μυαλό είναι πανούργο, αλήθεια. Ο κόσμος των σκέψεων που εμπεριέχεται σε αυτό είναι πραγματικά χαοτικός. Ενώ οι σκέψεις έχουν μία συγκεκριμένη ακολουθία βασιζόμενες στις πεποιθήσεις που είναι σε μία (υποτυπώδη θα πω εγώ) τάξη, μπορούν να σε φτάσουν σε κρίση πανικού. Η αυτοκτονία φαντάζει καλή λύση (πλακίτσα).
Δεν ξέρω αν πρέπει να ακολουθήσετε τελικά αυτή τη ριζική αλλαγή που αποφασίζει κάποια στιγμή ο εγκέφαλός σας ότι πρέπει να κάνετε. Είμαι άνθρωπος που τον νουθετεί μόνο ο φόβος και δεν το λέω υπέρ μου προφανώς. Δηλαδή ό,τι αλλαγή και να είναι αυτή, είτε την ακολουθήσει κανείς είτε όχι, κάτι θα χάσει οπωσδήποτε. Απλώς η αλλαγή φαίνεται περισσότερο επικίνδυνη γιατί δεν έχει βρεθεί κάποιος αντιμέτωπος με την συγκεκριμένη. Δεν υπάρχει η σιγουριά της ασφάλειας. Κάντε ό,τι θέλετε μη με πιέζετε.
Αχ.. Σταματάω με τις παπαρολογίες. Αντίο.
Δική σας, Αγγελίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου