Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

I need a hero

Καλησπέρα αγαπητοί συνοδοιπόροι. Σήμερα δεν έχω να σας  πω κάτι οπότε λέω να σας δωσω ενα top-5 αγαπημένων marvelo-χαρακτηρων.

Jessica-Jones 


ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ. Πέρα από το ότι το plot της πρώτης σεζόν είναι άψογο (περιμένουμε τη 2η μεχρι το νεο έτος) η ίδια έχει ένα πολύ δυναμικό χαρακτήρα που σε κάνει εκπέμπεις το φεμινισμό από μέσα σου (ίσως και όχι βασικά)
Abilities: Flight, Endurance, Superhuman Strength

Doctor-Strange\

Καλά σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο ο Benedict που τον υπεραγαπω, αλλά γενικά μου αρέσουν οι σορσερερς κλπ. Η ταινία εμένα μου άρεσε και ο γκομενος μου με κοροιδεύει. Τέλος πάντων..
Abilities: Mastery of magic, Trained physician, Skilled Martial artist

Star Lord (Peter Quill)



Ένας γήινος που τον απήγαγαν εξωγήινοι. Είναι ένας χαρακτήρας που με κάνει να κλαίω από τα γέλια. Μου έχει κάνει πολύ καλό ο Κρις Πρατ ως Πίτερ Κουίλ. Ευχαριστώ μαν και εσένα και όλο το κρου.
Abilities: Skilled marksman, Flight via jet boots, utilizes dual element guns

Nico Minoru
Η Nico είναι μια Ασιάτισα γκοθού και αυτό είναι αρκετό. Για να είναι γκοθού, σημαίνει ότι έχει κατάλληλο ability το οποίο είναι εξίσου υπεραρκετό για να την αγαπήσουμε. Συν είναι η πιο πονεμένη της ιστορίας των Runaways. 
Abilities:Magic Manipulation via the staff of one.

Punisher (Frank Castle)
Υποδεχθείτε τον Shane.. I mean τον Frank Castle. Είναι υπέροχος anti-hero. Όποιος δει τη σειρά σίγουρα δεν θα χάσει το χρόνο του. Είναι όλα ένα και ένα και σε αφήνει πάντα με το άγχος. Ωστόσο αυτό που μου αρέσει σε αυτόν το τύπο είναι ότι είναι μοναχικός τύπος (και λογικό θα μου πεις). Είναι επίσης συναισθηματικός και πολύ καλός με τα παιδιά. 
Abilities: Skilled in guerrilla and military tacticts, Close quarters combat, infiltration, marksmanship

Αυτά για σήμερα. 

Δική σας, Αγγελίνα





Ρομαντισμέ γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα!!!


Καλησπέρα εαυτέ μου διότι πλέον δεν ξέρω κατά πόσο έχει μείνει και κάποιος να διαβάζει τα κείμενα μας. Σαφώς αστειεύομαι υπάρχουν προβολές ακόμα σχεδόν βέβαια έχουν πέσει στο μισό τα ποσοστά αλλά εμένα προσωπικά δεν με απασχολεί αυτό, αφού δεν βγάζουμε κάτι από αυτό απλά υπάρχει η ανάγκη να μοιραστούμε κάποια πράγματα με εσάς και αν σας βοηθήσουν κάπου καλώς.

Το πρόγραμμα δεν τηρείτε πλέον δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς γιατί ίσως φταίω εγώ που με τα ωράρια που εργάζομαι και με τον λίγο χρόνο δεν προλαβαίνω, από την άλλη όμως και η Αγγελίνα έχει και εκείνη τα δικά της θέματα. 

Συμβαίνουν τόσα πολλά στην ζωή μου. Ξέρω πως αυτό σας το λέω συνέχεια αλλά έτσι είναι και δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω. Δεν χρειάζεται να αναφέρω τι είναι τα όλα αυτά που συμβαίνουν απλά το πως εγώ τα αντιλαμβάνομαι νομίζω μου αρκεί. 

Όλο αυτό τον καιρό νιώθω πιο πολύ μόνη από ποτέ. Είναι από τις λίγες φορές που θεωρητικά θα έπρεπε να είμαι στα καλύτερα μου κάνω αυτή την γοητευτική ζωή της νύχτας με ότι αυτό συνεπάγεται, γνωρίζω νέα άτομα, η εμφάνιση μου θεωρώ πως είναι στα καλύτερα της, έχω μια οικονομική ανεξαρτησία οπότε "όλα καλά".

Όντως θα ήταν πολύ όμορφο να είναι όλα καλά και ανθηρά να όμως που δεν είναι για κάποιο λόγο απλά δεν μπορώ να το απολαύσω όπως και τίποτα άλλο από όσα μου έχουν συμβεί. Μέσα από όλα αυτά όπως σας είπα και παραπάνω δεν έχω και πολύ χρόνο με αποτέλεσμα να απομακρυνθώ από κάποια άτομα που υπέρ αγαπώ και ήταν για πολλά χρόνια δίπλα μου όπως αντίστοιχα και εγώ, αυτό μπορώ να το πω από μόνη μου 100% και δεν νομίζω να υπάρχει αμφισβήτηση.

Για την ακρίβεια δεν είναι πως δεν έχω καθημερινή επαφή μαζί τους απλά νιώθω από μεριάς τους μια "αδιαφορία" βασικά λάθος έκφραση όχι αδιαφορία περισσότερο αποστασιοποίηση. Δεν κατηγορώ κανέναν και για τίποτα απλά σκέφτομαι μερικές φορές περισσότερο ρομαντικά από από όσο σηκώνει αυτός ο καιρός. 

Θέλω να αισθάνομαι ευπρόσδεκτη, ότι με αγαπούν, ότι νοιάζονται για εμένα γενικά αν η ζωή ήταν μια ταινία η δική μου σίγουρα θα ήταν ένα δράμα με έντονα στοιχεία ρομαντισμού από άποψη ατμόσφαιρας. Όπως είπα όμως δεν κατηγορώ κανέναν αλίμονο ξέρω πως είναι εκεί για εμένα, με αγαπούν και με νοιάζονται όπως και πριν απλά μέσα από τις ενοχές που μάλλον έχω το νιώθω όλο αυτό. Θα προτιμούσα όμως να με πιάσει κάποιος και να μου πει "εεε ξύπνα χάθηκες λίγο σε έχω ανάγκη εδώ" για εμένα δεν υπάρχει χειρότερο από το να χάνω στιγμές ατόμων που αγαπώ, θέλω όσο μπορώ να είμαι εκεί απίκο και ας αφήνω πίσω τον εαυτό μου πολλές φορές και τα θέλω μου. 

Αυτή την στιγμή είναι 01.05 π.μ Τρίτη 28 Νοεμβρίου ξύπνησα πριν καμία ώρα, με είχε πάρει ο ύπνος νωρίτερα από την κούραση αλλά ξύπνησα μετά από 2 ώρες με ένα κενό στην καρδιά και μια θλίψη να με κυριεύει ενώ το αντίθετο θα έπρεπε αφού σε μια μέρα πετάω για Ιταλία. 

Γενικά όμως έχω κουραστεί από εμένα άφησα πολλά πράγματα που είχα σε σειρά από τότε που μπήκα σε αυτή την δουλειά και πρέπει σιγά σιγά να τα στήσω πάλι. 
Τέλεια κλάματα... λέω και εγώ δεν θα κλάψω λίγο και απόψε? 

Πότε θα ανακαλύψω αυτό το μαγικό ραβδί να κάνω την ζωή όλων πιο εύκολη? (άσχετο)

Τέλος πάντων επειδή έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον και δεν έχω σε ποιον μπήκα να γράψω από σήμερα όλες αυτές τις μέρες γράφω και σβήνω κείμενα και δεν ξέρω και την τύχη αυτού. Μιλώντας χθες πάνω στο μεθύσι μου με ένα άτομο που εκτιμώ αφάνταστα μου έδωσε να κατάλαβα κάτι που θεωρητικά το ξέρω και το στηρίζω πότε όμως δεν το έκανα γιατί όπως όλοι φοβάμαι. Πρέπει να ζούμε το κάθε λεπτό γιατί πραγματικά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί.

Ακόμα και τώρα που γράφω και κλαίω για ανούσια πράγματα και οι παλμοί μου για άλλη μια φορά έχουν φτάσει στον θεό μπορεί να πάθω ανακοπή και να πεθάνω. Το θέμα είναι πως από την στιγμή που δεν μπορούμε να το ξέρουμε πότε θα γίνει καλό θα ήταν να ζούμε όπως εμείς θέλουμε και το κάθε λεπτό όσο μπορούμε. 

Όλα αυτά τα ξέρω και τα ξέρετε στην πράξη τα χαλάμε επειδή είμαστε σίγουροι πως δεν θα συμβεί κάτι αλλά όταν αυτά στα λέει άτομο που δουλεύει σε νοσοκομείο και βλέπει τον θάνατο καθημερινά σε νέα παιδιά ή έχει ζήσει τον αποχωρισμό ενός κοντινού του ατόμου σε προβληματίζει. 

Να προσπαθείτε να ζήτε όπως θέλει η καρδιά σας ,να μην κρατάτε μέσα σας πράγματα απωθημένα, λόγια που δεν ειπώθηκαν γιατί ποτέ δεν ξέρεις...πότε τελειώνει το παιχνίδι το θέμα είναι πως όταν τελειώσει να έχεις βγει νικητής και όχι χαμένος. Χαμόγελα! Αγάπα! Ζήσε! Ονειρέψου! 




  1.  (ευχαριστώ για την υπέροχη αφιέρωση σε αγαπάω είσαι μοναδικός)

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Βαρέθηκα να βαριέμαι!

Καλησπέρα, καλησπέρα φίλοι μου ελπίζω να είστε όλοι καλά. Εγώ αυτό τον καιρό δεν καταλαβαίνω βασικά πότε περνάει ο καιρός αφού οι εξελίξεις είναι απανωτές στην ζωή μου. Μου συμβαίνουν πράγματα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα γίνουν, γενικά θέλει πολύ φαντασία. 

Κάποιες φορές νιώθω τυχερή με όλα αυτά, κάποιες πάλι όχι είναι όμορφο όμως να έχεις κάποιες στιγμές ηρεμίας που να μην σε νοιάζει τίποτα και κανένας. Εγώ αυτό το κάνω σπάνια. Σήμερα δεν θα αναλύσω ένα θέμα αλλά θα μιλήσω για τρία διαφορετικά. 

Πρώτο θέμα που με έχει απασχολήσει αυτές τις μέρες είναι η συνήθεια, η μιζέρια γενικά όλα αυτά. Βαρέθηκα να βαριέμαι που λέγαμε κάποτε εεε αυτό το πράγμα, κουράστηκα ρε "παιδί μου" τα ίδια και τα ίδια έχω ανάγκη να κοιτάξω εμένα, να βγω να γνωρίσω νέο κόσμο. Γενικά έχω ανάγκη να ζήσω ελεύθερα, ξέγνοιαστα και χαρούμενα για λίγο. Ξέρω πως για πολύ δεν θα είναι αλλά όσο. Να ανανεωθώ, να αποκτήσω εμπειρίες. Όλα αυτά όμως είναι κάπως εγωιστικά και συνήθως τα πετυχαίνουν οι μοναχικοί άνθρωποι. 

Αυτό συμβαίνει διότι όταν είσαι σε μια σχέση όποιου είδους και να είναι αυτόματα μπαίνουν κάποιοι περιορισμοί και πρέπει. Απόλυτα λογικό και μη κατακριτέο όσο και να νομίζεις ότι μια σχέση δεν σε περιορίζει σε κάτι απατάσαι οικτρά, ακόμα και οι οικογενειακές σχέσεις έχουν κάποια πράγματα που πρέπει να κάνεις γιατί αλλιώς θα θεωρείσαι γουρούνι και βασικά θα είσαι. Είναι κάποια πράγματα που έτσι είναι για παράδειγμα μπορείς να μην μιλήσεις μια μέρα με την μάνα σου γιατί απλά δεν θες ή κάτι είχες να κάνεις αλλά δεν μπορείς έναν ολόκληρο μήνα. 

Δεν ξέρω αν καταλάβατε αλλά δεν έχει και πολύ σημασία πάμε στο άλλο θέμα που αφορά πάλι τις ανθρώπινες σχέσεις και έχει να κάνει με την συναισθηματική "εκμετάλλευση" που μπορεί να γίνεται ασυνείδητα δεν λέω αλλά όπως και να έχει είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν λοιπόν μερικοί άνθρωποι που για κάποιο καιρό κολλάς μαζί τους και ακούς όλα τους τα προβλήματα επειδή βλέπεις πως έχουν ανάγκη, δένεσαι με αυτά τα άτομα γιατί άνθρωπος είσαι και εσύ αλλά όταν έρθει η στιγμή που εσύ έχεις ανάγκη θα σε γράψουν κανονικά. Βασικά υπάρχει περίπτωση να μην έρθει καν η στιγμή που θα έχεις ανάγκη και απλά επειδή θα έχουν βρει κάποιον άλλο να ακούει τα προβλήματα τους να σε παρατάνε.

Ενώ εσύ μένεις με την απορία αφού αρνείσαι να αποδεχθείς ότι σε εκμεταλλεύτηκαν. Κάποια στιγμή όμως αργά η γρήγορα καταλαβαίνεις και απλά αδιαφορείς εκτός αν είσαι βλάκας και απασχολείς το μυαλό σου άδικα για τέτοια άτομα. Με λίγα λόγια μακριά από τέτοιους ανθρώπους και αν δεν μπορείς απλά πάρε τον  ρόλο του τρελού του τύπου "ναι, ναι κατανοώ απόλυτα τι μου λες" (αλλά σε γράφω στα αρχίδια μου, όπως θα κάνεις και εσύ σε λίγο καιρό). Προσοχή δεν κατηγορώ αυτά τα άτομα 100% γιατί και εγώ έχω γνωρίσει ένα βράδυ κάποιον άσχετο και του είπα όλα μου τα προβλήματα με την μόνη διαφορά ότι δεν έδωσα καμία υπόσχεση φιλίας ή γενικά δεν άφησα να φανεί ότι μπορεί να δεθεί μαζί μου. 

Γενικά έχει να κάνει πολύ ο τρόπος που λες και κάνεις κάτι. Τελευταίο "θέμα" βασικά ένα μίνι συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι πως καλό θα ήταν να μην εκμεταλλεύομαστε καταστάσεις και ανθρώπους. Ξέρω είναι δύσκολο για το πιο αδύναμο πλάσμα τον άνθρωπο και σίγουρα όλοι θα πέσουμε στην παγίδα να κάνουμε κάτι σε κάποιον που υπό άλλες συνθήκες δεν θα το σκεφτόμασταν καν. Πιστεύω όμως πολύ στην μετάνοια. Πρέπει να σεβόμαστε το άτομο που έχουμε δίπλα μας και να είμαστε ειλικρινείς μαζί του. Δεν λέω πως εγώ το κάνω...
Αυτά για σήμερα 0 νόημα και αδιάφορο κείμενο απλά δεν μπορούσα να εκφράσω αυτά που ήθελα ταυτόχρονα όμως ήθελα και να γράψω για αυτά. Διπολικό είμαι ότι θέλω κάνω!!!



    

Just think about it





Καλησπέρα σας αγαπητοί συνοδοιπόροι. Ελπίζω, όπως και κάθε άλλη φορά, να είστε καλά. Εγώ πάλι είμαι στα όρια της παράνοιας αλλά ως συνήθως θα βρω καταφύγιο σε κάποια σειρά ή ταινία και μετά θα μου βγει σε ψυχοσωματικό. Δε βαριέσαι όμως..?!


Ερχόμαστε στο σημερινό θέμα λοιπόν, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από σκέψεις που κάνει ίσως ο μέσος άνθρωπος. Τις τελευταίες μέρες όμως έχω μια βαθιά ανάγκη να τις εκφράσω και ας είναι αδιάφορες και ας τις έχω προαναφέρει σε άλλα κείμενα. Γενικά θεωρώ ότι πρέπει να εκφέρονται από οποιονδήποτε τούτες οι σκέψεις χωρίς ενδοιασμούς. Ο φόβος ή η χαρακτηριστική φράση ''άσε, δεν έχει και μεγάλη σημασία τι θα πω'' είναι ένα κατεξοχήν λάθος που κάνουμε εμείς οι τόσοι πολλοί. Το internet μας δίνει και πλεονεκτήματα και αν μπορούμε όλοι εμείς οι σκεπτόμενοι να μοιραστούμε κάτι, πρέπει να εκμεταλλευτούμε το πλεονέκτημα του διαδικτυακού λόγου. Αφού έτσι και αλλιώς η έκδοση ενός άρθρου ή ενός βιβλίου που είναι γεμάτο από σκέψεις, είναι δύσκολο να επιτευχθεί. 

Με όλο αυτό προσπαθώ κάπως να καταλήξω και στο σημερινό μου θέμα. Έχουμε κάνει τον πλήρη διαχωρισμό κοινωνικά αποδεκτών και μη, πράξεων, πραγμάτων κοκ. Ο κάθε αρθρογράφος πλέον, θεωρεί ορθό και επαναστατικό να περάσει κάποια πρότυπα, κάποιες κουλτούρες οι οποίες υποτίθεται εναντιώνονται σε παλαιολιθικές αντιλήψεις. Το θέμα με όλα αυτά είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα ισοζύγιο. Θα αναφερθώ στο πιο τυπικό παράδειγμα το οποίο είναι και πιο διακριτό από άλλα. Veganισμός. Ναι, το είπα.. Προφανώς δεν έχω πρόβλημα με τον τρόπο ζωής του καθενός και δεν θα έκρινα ποτέ κάτι τέτοιο ως λάθος ή σωστό. Είμαι κυριολεκτικά αδιάφορη. Το θέμα μου δημιουργείται με την καταπάτηση της προσωπικότητάς μου και την προσωπικότητα του καθενός. Και η προσωπικότητα καταπατάται όπως και η ελευθερία μου όταν κάποιος απασχολείται και καταπιάνεται μόνο από ένα συγκεκριμένο θέμα όπως επίσης καταπατάται όταν μου λες ότι αυτό που εσύ δεν θεωρείς κοινωνικά αποδεκτό, είναι το λάθος μου ενώ είναι μια πραγματικότητα που ισχύει πριν από τον ερχομό του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

 Από εκεί και πέρα ο σκοπός μου δεν είναι να κατακρίνω την vegan νοοτροπία, σκοπός μου είναι να κατακρίνω όμως την καταπάτηση ελευθεριών μέσω του διαδικτυακού χιπστερικού τύπου. Έχω κάνει unlike σε πολλές γνωστές ηλεκτρονικές εφημερίδες και ακόμα βλέπω διαφημίσεις άρθρων τα οποία καταπιάνονται μόνο από πολύ συγκεκριμένα θέματα. Κανένα από τα ΜΜΕ δεν στάθηκε ποτέ αξιοπρεπώς στον κοινωνό, ωστόσο αυτό που κάνουν οι ηλεκτρονικές εφημερίδες είναι πολύ χειρότερο και συνάμα αστείο. Γιατί ενώ υπάρχουν ένα σωρό άτομα που θα είχαν πιο ενδιαφέρουσες και πιο πρακτικές σκέψεις για μια επαναστατική κίνηση ενάντια σε άθλια κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα, προτιμούνται αυτά που ακολουθούν τη μόδα ή είναι αναγκασμένα να την ακολουθήσουν σύμφωνα με την εφημερίδα. Και αυτό βέβαια, είναι επιλογή του κάθε ατόμου ξεχωριστά και επομένως δεν τον δικαιολογεί.

 Δεν τα λέω αυτά για να προτιμήσετε το blog μου γιατί 1) προφανώς δεν γίνεται, 2) δεν είχα καμιά λόξα να μπω στο τρυπάκι του ανταγωνισμού, 3) είμαι μια κοινή θνητή σαν όλους εσάς που κάνετε τον κόπο και με διαβάζετε και που θεωρεί ότι θα έπρεπε να μοιράζεστε και εσείς με κάποιον τρόπο τις σκέψεις σας και να τις αποτυπώνετε κάπου. 

Από εκεί και έπειτα προκύπτει ένα σημαντικό fact όπως το σκέφτομαι εγώ και όπως μου έδειξε και η ίδια η εμπειρία: Δημιουργούνται νέα ταμπού και στερεότυπα και όχι μόνο μέσω του Τύπου αλλά και μέσω των ίδιων των κοινωνικών σχέσεων. Αν δεν είσαι σουρεάλ σήμερα, αν δεν έχεις δει λίγο ''ποιοτικό'' κινηματογράφο(εννοείται πρέπει να ξέρεις και όλη τη βιογραφία του σκηνοθέτη, έτσι;), αν δεν σκέφτεσαι με την παράλογη πολυπλοκότητα του συνανθρώπου σου, χάνεται αυτομάτως και η αξία σου. Και αυτό απλώς γιατί δεν φρόντισες όπως οι άλλοι, να ανεβάσεις, κάνοντας όλα τα παραπάνω, την αυτοεκτίμησή σου. 

Κρινόμαστε από τις προτιμήσεις μας. Όντως και εκείνες συνεισφέρουν στο ''εγώ'' μας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω άποψη μόνο και μόνο επειδή δεν συνάδουν με τις δικές σου. Αποζητάμε ελευθερία την ίδια στιγμή που δημιουργούμε ένα μεγάλο πλέγμα ανελευθερίας. Τη στιγμή που ακυρώνουμε την ύπαρξη του άλλου επειδή δεν θέλει να ενστερνιστεί ένα δήθεν στυλάκι. Εκεί που ο κόσμος φοβόταν να μιλήσει επειδή θα περνούσε από Ιερά εξέταση, σήμερα φοβάται να μιλήσει μόνο και μόνο γιατί δεν θα έχει καμία αξία ως κοινωνικό μέλος. 

Φοβόμαστε να πούμε ότι κάτι δεν το ξέρουμε, γιατί τότε θα περάσουμε από κοινωνική Ιερά Εξέταση. Και εν τέλει δημιουργείται μεγάλη ανασφάλεια ως προς το γνωρίζειν. Κανένας άνθρωπος δεν θα έχει την τύχη με τα σημερινά δεδομένα να γίνει φωστήρας. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να εξαναγκάζεται να γίνει φωστήρας. Όσο και να ψάξουμε, όσο και να διαβάσουμε, πάντα κάτι θα λείπει. Δεν ξέρω γιατί κυριαρχεί η νοοτροπία του ξερόλα, αφού αυτό είναι πασιφανές, ότι δηλαδή δεν θα γνωρίσουμε ποτέ τα πάντα.

Εκεί που φοβόσουν κάποτε να δηλώσεις ότι είσαι αθεϊστής, σήμερα φοβάσαι να δηλώσεις θεϊστής. Το γιατί κατακρίνουμε κάτι ως βλαβερό για την κοινωνία δεν έχει σχέση με όλα τα άτομα που ασπάζονται μια αντίληψη (που δεν επηρεάζει αρνητικά εννοώ και που δεν καταπατά δικαιώματα). Αυτό ίσως καταντάει να ακούγεται κάπως Χρυσαυγίτικο αλλά θαρρώ πως όχι. Ελπίζω να μην παρερμηνεύσατε και να καταλάβατε πως το εννοώ.

Το θέμα των ψευτοεπαναστατών, είναι ότι δεν βρίσκουν τα κατάλληλα εφόδια για να επαναστατήσουν, αλλά αυτό πολλές φορές γίνεται και ηθελημένα. Για να πάμε μπροστά ως κοινωνία δεν χρειάζεται η κατάκριση των μη βλαβερών ατόμων, αλλά αυτών που όντως προσδίδουν μεγάλη τοξικότητα, που όντως είναι βλαβερά. Η ελευθερία δεν έρχεται με ανελευθερία. Η κατάργηση ακροτήτων δεν προκύπτει από τον ερχομό άλλων ακροτήτων. Πρέπει να ενσωματώσουμε και λίγο το εξατομικευμένο στην σκέψη μας για να δούμε την πραγματικότητα. Το μοτίβο καθολικό+ατομικό ίσως να γεννοβολήσει κάτι ισχυρό. Τα μονόπλευρα, μόνο ελαττώματα ξερνάνε. Δεν έχουμε μάθει ακόμα να παίρνουμε τη θέση του άλλου γιατί μας συμφέρει. Μας συμφέρει γιατί έτσι έχουμε πάντα δίκιο.

Δική σας, Αγγελίνα





Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Καλησπέρα,

Καλησπέρα, καλησπέρα σε όσους έχουν απομείνει να διαβάζουν αυτό το blog διότι εξαιτίας μου δεν παρέμειναν και πολλοί μιας και έχουμε να ανεβάσουμε κείμενο δεν ξέρω και εγώ πόσο καιρό, αλλά υγεία θα το παλέψω εγώ κυρίως για να ξαναμπούμε σε μια σειρά. 

Ο λόγος λοιπόν που τόσο καιρό χάθηκα είναι γιατί απλά για άλλη μια φορά συνέβησαν απανωτά στην ζωή μου. Αυτά όμως καλύτερα να τα αναλύσουμε χωριστά σε κείμενα και πιο αναλυτικά. Θα αναφερθώ όμως σε ένα νέο που με έχει κάνει πολύ χαρούμενη. Βρήκα δουλεία και μια δουλειά που ήθελα να την κάνω, καλά άμα ακούσετε τι είναι θα λέτε σιγά την δουλεία ονείρου και όντως σιγά. Είμαι σερβιτόρα και μπάρα σε ένα μαγαζί που μου ταιριάζει πολύ σαν στυλ, ενέργεια σε όλα. Βέβαια είναι λίγο κουραστικό αλλά απολαμβάνω την επικοινωνία με τον κόσμο και μου κάνει πολύ καλό στο να αποκτώ δυναμική και αυτοπεποίθηση. 

Οι ώρες προς το παρόν είναι βράδυ και μου αρέσει κάπου εδώ θα παίξει διαφήμιση εάν θέλετε έναν χώρο με θετική ενέργεια, ήρεμο, με χαλαρή μουσική και μακριά από κεντρικά σημεία αλλά και να απολαύσετε υπέροχα πιάτα από φαγητό και ποτό ελάτε στο Taz στο περιστέρι θα σας αφήσω λινκ κάτω. 

Ενώ είχα σκοπό να μην αναπτύξω εδώ κάποιο θέμα σήμερα δεν με άφησε η μέντα που πίνω αφού το κάθε φακελάκι γράφει και από ένα απόφθεγμα και για του λόγου του αληθές 
  
Πραγματικά κάθε φακελάκι που θα φτιάξω για κάποιο πούστη λόγο ταιριάζει αφάνταστα με την κάθε στιγμή που περνάω. Δεν θα το αναλύσω και πολύ αλλά ένα θα πω θα συνέφερε πολύ τους ανθρώπους αν μπορούσαμε να ξεχνάμε και συναισθήματα. Για παράδειγμα μπορεί να ξεχάσω τι μου έχεις κάνει ακριβώς ή και να μην ξέρω αλλά για πάντα θα θυμάμαι πως με έκανε αυτή η πράξη, στιγμή να αισθανθώ. 

Είναι πολλές οι στιγμές αυτή την εβδομάδα που δεν ήθελα να αισθάνομαι τίποτα και απλά να τρέχω μακριά από όλους μέχρι που βάρεσα μια γερή κρίση πανικού, που σίγουρα θα αναλύσουμε στο επόμενο κείμενο, τότε για πρώτη φόρα ίσως στην ζωή μου έκανα αυτό που ακριβώς μπόρεσα να σκεφτώ, αυτό που ήθελα. Έφυγα δεν έχει σημασία από που και πως, απλά έφυγα μακριά, έτρεξα μέχρι να μην αντέχω άλλο και πραγματικά ένιωσα σαν να πήρα μια ανάσα ζωής. 

Δεν θα πω κάτι παραπάνω σε αυτό το κείμενο μόνο να σας δώσω μια συμβουλή αν κάτι σας ενοχλεί, σας πνίγει, δύο είναι οι λύσεις α) μένετε εκεί αν έχετε την δύναμη και το λύνεται με κάποιον τρόπο ή β) κάνετε ότι εγώ παίρνεται τα πόδια σας και ότι άλλο θέλετε κυρίως τον εαυτό σας και πάτε όπου σας πει η καρδιά σας μέχρι να νιώσετε καλά να γυρίσετε. Ξέρω δεν είναι η καλύτερη λύση γιατί πολλοί είναι εκείνοι που θα ανησυχήσουν και θα σας ψάχνουν. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να σκεφτείτε και τον εαυτό σας όσο άσχημο και να είναι εγώ δεν μετάνιωσα στιγμή που έφυγα και χάθηκα για λίγο.  

Αυτά από εμένα για σήμερα ελπίζω να είστε ακόμα εδώ και να είστε καλά θα τα πούμε στο επόμενο κείμενο που σίγουρα θα είναι καλύτερο από αυτό. Ευχαριστώ την Αγγελίνα που κατανοείσαι την ασυνέπεια μου. 




  

Γυρίστε με πίσω



Γεια σας αγαπητοί συνοδοιπόροι. Skip-αραμε το προ-προ-προηγούμενο σουκου γιατί πήγα Ολλανδία και το προ-προηγούμενο γιατί απλά είχαμε τρεχάματα οπως και το αμεσως επομενο του.

Σήμερα προφανώς θα σας μιλήσω για την εμπειρία της Ολλανδίας μιας και καταφεραμε να ειμαστε κοντα σας επιτελους. Έλεγα να μην το κάνω, γιατί η περιγραφή που θα δώσω θα είναι πολύ λίγη μπροστά σε αυτό που έζησα. Εν τέλει αποφάσισα ότι πρέπει να το μοιραστώ.

 Αρχικά να τονίσω ότι όση μελανίνη και να έχω πάνω μου, πάντα ένιωθα βόρεια. Αυτό επαληθεύθηκε εννοείται σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Η Ολλανδία ήταν προορισμός ζωής και τον είχα πάντα ως πρώτο προορισμό μου για το εξωτερικό. Έτσι λοιπόν αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα με την βοήθεια ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου που είναι στη ζωή μου. Αν δεν ήταν αυτός, σίγουρα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο και τον ευχαριστώ θερμά για την εμπειρία που μου χάρισε. 

Πρώτα από όλα, όποιος έχει πει ότι οι Ολλανδοί είναι ξινοί και δεν μιλάνε ούτε μεταξύ τους, είμαι εδώ για να τον διαψεύσω. Δεν υπήρχε κάτι πιο ευχάριστο από αυτούς τους ανθρώπους. Κάποιοι μίλησαν ακόμα και σε εμάς που ήμασταν τουρίστες. Δηλαδή να εξερευνούμε κάτι και ο άλλος να έχει βγάλει το σκύλο του βόλτα και να μας χαιρετάει χαρίζοντας μας το χαμόγελό του. Επιπλέον, μικροί και μεγάλοι ήταν όλοι καλοστεκούμενοι και όχι κακομοίρηδες. Ένα απλό παράδειγμα (που είναι και γενίκευση βέβαια, αλλά δε γαμιέται) είναι ότι στις θέσεις των εγκύων και τον ηλικιωμένων, δεν καθόταν σχεδόν ποτέ κανείς. 

Ανισότητες κοινωνικές και οικονομικές δεν συναντήσαμε. Όλοι στην τρίχα και παρά τον βροχερό και κρύο καιρό που επικρατούσε, ήταν όλοι ευδιάθετοι. Άστεγο δεν είδαμε ούτε μια στιγμή. Τα μέρη ήταν ένα και ένα. Έχω ερωτευτεί ό,τι είδαμε. 

Βέβαια πιστεύω ότι ίσως έσπασα και λίγο τα νεύρα της παρέας, αλλά όλα καλά. Θεωρώ ότι όσο και να γκρίνιαξα, πέρασαν και εκείνοι όμορφα, αλλά ακόμα και αν δεν πέρασαν δεν θα το μάθω ποτέ και επομένως θα έχω κάποιες τύψεις στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. 

Προσωπικά πέρασα υπέροχα και αν μου δωθεί η ευκαιρία να κάνω κάτι εκεί, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα το κάνω και θα χτίσω μια ζωή εκεί και ας είναι η μόνη χώρα που έχω δει εκτός της Ελλάδας. Απλά ένιωσα τόσο οικεία και τόσο όμορφα. Ήταν σαν ξεριζωμός η στιγμή του γυρισμού. 

Πάμε όμως να δούμε και με εικόνες. Συνολικά νομίζω είναι γύρω στις 1000 επομένως αυτά που θα δείτε εσείς προφανώς θα είναι πολύ λιγότερα, αλλά αξίζει να το ψηλαφίσετε έστω.

Μέρα 1η:
Koog Aan de Zaan

To Koog An de Zaan είναι η περιοχή που μέναμε. Ήταν ήσυχα και πολύ πολύ όμορφα. Δεν έχω κανένα παράπονο. Ένα τέταρτο περίπου από το Άμστερνταμ και δεν είχε ίχνος πόλης. 





Amsterdam Centraal


Όπως καταλαβαίνετε την πρώτη μέρα δεν κάναμε και πολλά. Φτάσαμε πτώματα, κάναμε ένα μπάνιο και φύγαμε κατευθείαν για κέντρο. Πήγαμε φάγαμε και κάτσαμε σε ένα coffee shop και αυτό ήταν. Το ξεπάτωμα έπεσε τις υπόλοιπες μέρες.

Μέρα 2η

Amsterdam



Ένα πάρκο που δεν έχω ιδέα πως λέγεται και αν λέγεται καν



Μετά από αυτή την περιήγηση πήγαμε σε ένα coffee shop και τραβήξαμε για βοτανικό ο οποίος ήταν τόσο όμορφος που δεν μπορούσα να τραβήξω φωτογραφίες, οπότε θαύμαζα μόνο. Πάρτε όμως μια φωτογραφία από το δωμάτιο με τις πεταλούδες.



Zaanse Schans 






Μέρα 3η
Haarlem




Zandvoort aan Zee





Ένα coffee shop τέλος πάντων

Η βραδιά έκλεισε με Red light district, δυστυχώς όμως κοτέψαμε να βγάλουμε φωτογραφίες οπότε συγγνώμη :'(

Μέρα 4η
Αυτή η μέρα αφιερώθηκε στα μουσεία κυρίως και το απόγευμα απολαύσαμε ό,τι μας είχε απομείνει από τα coffe shops. 

Πήγαμε στο Rijksmuseum και στο Van Gohg. Από εκεί έχω λίγες φωτογραφίες γιατί στο πρώτο είχε χάλια φωτισμό οπότε δεν αξίζει να σας δείξω και στο δεύτερο δεν επιτρεπόταν. 

Ωστόσο φάγαμε καλό πρωινό 


Μέρα 5η
Τελευταία και καταϊδρωμένη. Την επόμενη φεύγαμε στις 6:45 Επομένως η 6η ουσιαστικά δεν υπάρχει.

Edam  




Volendam



Στο Volendam κακώς δεν τράβηξα παραπάνω φωτογραφίες. Δεν μου είχε απομείνει όμως μπαταρία. Οπότε τράβηξα αυτά. Ήταν εξίσου όμορφο με τη διαφορά ότι βρεχόταν από θάλασσα και είχε πολλά μαγαζάκια. Έπειτα πήγαμε σε ένα άλλο πάρκο εντός του Άμστερνταμ και το υπόλοιπο της ημέρας το περάσαμε στο σπίτι κάνοντας ό,τι άλλο είχε απομείνει από τα coffee shops ;))). 

Δεν μπορώ να εκφραστώ με λόγια. Απλά δεν γίνεται. Ακόμα και οι φωτογραφίες λίγες μου φαίνονται τώρα που τις ξανα βλέπω. Πρέπει να επιστρέψω οπωσδήποτε. 

Δική σας, Αγγελίνα

























Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Αμφιβολίες(αρλούμπες)

Καλησπέρα, καλησπέρα τι κάνετε φίλοι μου; για μένα τέλος οι διακοπές προς το παρόν τελευταίος μου προορισμός ήταν η Κύπρος δεν είδα και πολλά από εκείνη για να σας πω. Εξάλλου πήγα για μια βάφτιση και για λίγες μέρες ωστόσο πέρασα καλά. 

Με αυτόν τον καιρό περνάω όμως ακόμα καλύτερα επιτέλους λίγη ψύχρα και συννεφιά. Λίγη παραπάνω κατάθλιψη. Σε αυτό το κείμενο θα μιλήσω για τις αμφιβολίες που έχω σε σχέση με κάποια πράγματα. Ο Φραγκλίνος είχε πει πως " Ο μόνος περιορισμός για να πραγματώσουμε το μέλλον μας είναι οι αμφιβολίες του σήμερα. Ας βαδίσουμε μπροστά με πίστη δυνατή και ζωντανή" Κάτι που με βρίσκει αρκετά σύμφωνη. Κάπου εδώ μπερδεύομαι γιατί έρχεται ο "φίλος μου" Νίτσε να πει πως "Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει τίποτε" 

Μια ζωή να με μπερδεύει αυτός ο άνθρωπος. Δεν ξέρω τελικά αν πρέπει να αμφιβάλουμε ή όχι. Αν ο Φραγκλίνος είχε δίκιο ή όχι. Εγώ θα γράψω πως το σκέφτομαι και ελπίζω να καταλήξουμε κάπου στο τέλος. Αρχικά αμφιβολίες στις σχέσεις με τους ανθρώπους, από την μια δεν μπορείς να ζεις με αυτό το πράγμα αλλά από την άλλη μόλις πας να εμπιστευθείς κάποιον τυφλά 99% θα την πατήσεις. Συνήθως όμως αυτοί οι άνθρωποι μας δείχνουν ξεκάθαρα τις διαθέσεις τους απλά εμείς είτε γιατί μας συμφέρει είτε για κάποιον άλλο λόγο αρνούμαστε να το δούμε. 

Το θέμα είναι όμως αν εμείς μπορούμε να προχωρήσουμε σε έναν συμβιβασμό και μια προσποίηση του "τυφλού" αν αυτό το παιχνίδι κάνει καλό σε εμάς...Αυτό όμως θα το ξεκαθαρίσω την Δευτέρα. Γενικά να ξέρετε ότι θα αναφερθώ σε δικές μου αμφιβολίες και όχι γενικά τώρα αν τύχει και συμπέσουν με δικές σας έχεις καλώς. 

Αμφιβολίες σε σχέση με την ζωή μας γενικά π.χ. αξίζει να κάτσω εδώ να το παλέψω στην Ελλάδα με τα άτομα που αγαπώ όσο πάει ή να πω το μεγάλο αντίο και να αποκτήσω μια καλύτερη ζωή πιο νωρίς χωρίς να σπαταλήσω άλλο χρόνο. Όποια και να είναι η απόφαση πονάει αρκετά. Αλλά επειδή ξέρω πόσο δειλή είμαι, βασικά όχι δειλή απλά αγαπώ την ασφάλεια που μου προσφέρουν τα άτομα που έχω δίπλα μου. 

Αμφιβολίες σε σχέση με τον επαγγελματικό προσανατολισμό Ok ξέρω πολύ καλά πως σχεδόν κανένας μας πλέον δεν ακολουθεί αυτό που σπουδάζει και είναι πραγματικά άσχημο να παλεύεις τόσα χρόνια για κάτι και στο τέλος να αναγκάζεσαι να κάνεις κάτι άλλο. Εγώ όμως μιλάω στην περίπτωση που διάλεξες κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά ήθελες. Τελικά όμως δεν ξέρω αν αξίζει να παλέψω για αυτό το άλλο με προβληματίζουν πολλά, ξέρω καλά πως αν δεν δοκιμάσω α) δεν θα ησυχάσω και θα μου μείνει απωθημένο και β) δεν θα ξέρω ποτέ αν τελικά άξιζε. 

Γενικά έχω πολλά στο μυαλό μου που πρέπει να λύσω αυτά είναι μόνο λίγα. Το συμπέρασμα όμως που βγάζω σε ότι αφορά τις αμφιβολίες είναι πως πρέπει να υπάρχουν αρκεί να μην είμαστε μονόπλευροι. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα 100% ακόμα μπορούμε να το πάμε παραπέρα π.χ. γιατί το τραπέζι το λέμε τραπέζι και γιατί να έχει αυτή την χρήση. Καλά μαλακίες λέω τώρα αλλά ναι καταλάβατε που θέλω να το πάω. Ο Αριστοτέλης είπε πως η αμφιβολία είναι η αρχή της φιλοσοφίας και ο άτιμος πάλι δίκιο είχε. 

Η αμφιβολίες αν μπορέσεις και τις φτάσεις σε ένα καλό επίπεδο θα σου είναι χρήσιμες για το μέλλον, σε κάνουν να αναζητάς παραπάνω και τελικά να αποκτάς παραπάνω εμπειρίες από όσες πίστευες όλα αυτά όμως αν τις μετριάσουμε. Διότι προφανώς αν αμφιβάλλεις για τα πάντα θα καταλήξεις ο τρελός του χωριού, θα σε κρατάνε στάσιμο στο τώρα και δεν θα προβλέπετε μέλλον για σένα. 

Καθόλου ξεκάθαρα όσα γράφω είναι αρλούμπες, φάσκω και αντιφάσκω τέλος πάντων ελπίζω την Δευτέρα να φύγει μια αμφιβολία μου σε σχέση με έναν άνθρωπο. Αυτά τα λίγα και από εμένα σήμερα μέχρι το επόμενο κείμενο να είστε όλοι καλά 💜