Καλησπέρα αγαπητοί συνοδοιπόροι της ζωής. Για το σημερινό θέμα είχα πει ότι θα μιλήσω κάποια στιγμή (βλ. ''Φοιτητική ζωή και πρωτοετάκια''). Ε λοιπόν, αυτή η στιγμή έφτασε. Ready?
Δεν είναι κάτι εύκολο. Είναι μεν ευχάριστο, αλλά μην το δένετε και κόμπο. Είναι ουσιαστικά μια πρώτη επαφή με την ενήλικη ζωή είτε δουλεύεις παράλληλα, είτε όχι. Όχι!Δε μιλάω για σένα που παρτάρεις καθημερινά και δεν λες να κάνεις έστω και μια μικρή προσπάθεια κατά τη διάρκεια της φοιτητικής σου ζωής. Και το θέμα σε αυτή τη νοοτροπία, είναι ότι οι ίδιοι οι γονείς είναι συνένοχοι αλλά ενιγουεηζ.
Πρωτοετό και πορεία προς δευτεροετό: Δεν έχω να πω πολλά. Είναι ξεκάθαρο το παρτάρισμα και η μετακίνηση από σπίτι σε σπίτι. Τον πρώτο μήνα πατάς φουλ σχολή και σπας τα νεύρα σε εμάς (των μεγαλύτερων ετών), γιατί δεν αντέχουμε τη σαρδελίαση στο λεωφορείο. Ε μετά καταλαβαίνεις ότι είναι ανώφελο και απλά προσπαθείς να ζήσεις ξέφρενα. Αν σπουδάζεις εκτός της μόνιμης κατοικίας σου, αντιμετωπίζεις πολύ συχνά και το φαινόμενο ''έχω 2 ευρώ μέχρι 1η του μηνα'' και έχει 15 ο μήνας που είσαι ήδη. Στο δεύτερο έτος, ναι μεν δεν τα κάνεις σε τόση συχνότητα όση στο πρώτο αλλά αυτή εξακολουθεί να υπάρχει.
Καταθλιπτική φασάρα: Η καλύτερη φάση έβερ. Ίσως και η πιο διασκεδαστική θα έλεγα. Δεν κάνεις τίποτα εποικοδομητικό. Απλά πατάς σχολή και μετά πας σπιτάκι για τρελό μαραθώνιο. Πατατάκια, γαριδάκια και ιστορίες. Δεν θες να βλέπεις άτομο. Ούτε καν να το ακούς. Δε θες να σε ενοχλούν. Ούτε στο τηλέφωνο, ούτε στο facebook, ούτε πουθενά. Βρίσκεσαι σε μια κάλπικη νιρβάνα και το μόνο που σε νοιάζει είναι α) οι σειρούλες σου β) οι ταινιούλες σου και προαιρετικά γ)τα ανιμούμου σου. Παρατάς τις συνήθειες του πρώτου έτους και απλά βαριέσαι ακόμα και να βάλεις ένα ποτήρι νερό. Μένεις μόνος σου, χωρίς γονείς και διαπιστώνεις ότι αυτή τη μοναξιά πρέπει να την εκμεταλλευτείς με κάποιο τρόπο. Η καταθλιπτική φασάρα όμως είναι αποδοτική πολλές φορές σε σχέση με τη σχολή. Γιατί όσο και να βαριέσαι, προτιμάς να διαβάσεις από το να μαλακιστείς στο λάπτοπ σου και άσε που θα νιώσεις και τύψεις αν δε το κάνεις. Η καταθλιπτική φασάρα σε έχει κάνει σίγουρα να κλάψεις και να νιώσεις άσχημα για τον εαυτό σου. Γιατί όπως και να το κάνουμε, όταν χάνεις επικοινωνία, το μόνο που σου μένει είναι ο εαυτός σου και ίσως αρχίσεις να βλέπεις πια την πραγματική του μορφή. Οπότε ίσως σπάσεις και κανά σερβίτσιο απ'αυτά που χρυσοπλήρωσε η μάνα σου.
''Ενηλικίωση'': Επανέρχεσαι στην πραγματικότητα. Καταλαβαίνεις ότι όλα γίνονται με ένα μέτρο. Και θα βγεις (αλλά όχι για πολύ) και θα διαβάσεις και θα ψαχτείς με δραστηριότητες και συνέδρια και διάφορα άλλα. Αγχώνεσαι και μπαίνεις λίγο περισσότερο στο mood του ''πρέπει να πάρω και ένα πτυχίο κάποια στιγμή''. Ψάχνεσαι περισσότερο με την επαγγελματική σου αποκατάσταση και με σεμιναριακά θέματα. Ψάχνεις για μεταπτυχιακά, θες να κάνεις ταξίδια (με Erasmus ή χωρίς) και γενικά έχεις μια οργανωτική τάση η οποία είναι πολύ σημαντική για την ενήλικη ζωή. Προσπαθείς να βελτιώσεις βαθμολογίες και επιτέλους να ασχοληθείς και με κάτι σοβαρό. Έχεις και πτυχιακή στο τελευταίο σου έτος. Είναι κάτι που θα σε απασχολεί για πολύ καιρό.
Πτυχίο: Και ποιoς δεν περιμένει να το πάρει; Και ποιός δε θέλει να νιώσει την ηδονή της ορκομοσίας; Λολούδια, φωτογραφίες, άτομα που αγαπάς πολύ.. Είναι πραγματικά μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής σου. Μπορεί να μη το βλέπουν οι άλλοι, αλλά εσύ συγκινείσαι και μόνο στη σκέψη. Γι'αυτό στρώσου για να το ζήσεις κάποια στιγμή. Έτσι λέω να κάνω και εγώ τούτη τη χρονιά.
Αυτά λοιπόν για σήμερα. Τα λέμε την άλλη βδομάδα πάλι.
Δική σας, Αγγελίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου