Καλησπέρα αγαπητοί συνοδοιπόροι. Και σήμερα από Πάτρα σας γράφω, αλλά αυτό δε σχετίζεται με το σημερινό μας θέμα. Απλώς είναι ένα στοιχείο που με χαρακτηρίζει, γιατί μονίμως είμαι βαριεστημένη και δεν το έχω αναλύσει ποτέ σε εσάς με οποιονδήποτε τρόπο. Να 'ναι καλά η Άντζελα που μου θύμισε αυτό μου το στοιχείο.
Γενικά ως άτομο δεν έχω και πολλά ενδιαφέροντα. Η έλλειψη φαντασίας και η μη περιστροφή της μανιβέλας του εγκεφάλου μου, με καθιστούν ανίκανη να συζητήσω για πάνω από πέντε λεπτά. Είναι γεγονός ότι δεν φταίνε οι άλλοι. Πολλές φορές μπορεί η Σάρα να νομίζει ότι κάτι έχω μαζί της επειδή δε μιλάω ή νομίζει ότι βαριέμαι την ίδια. Όχι ΡΟΥΛΑ! Εγώ έχω το πρόβλημα και όχι εσύ και όχι δεν είναι ότι εσύ είσαι βαρετή. Επίσης αυτή, είναι και χαζή γιατί νομίζει ότι με ευκολία μπορώ να αναπτύξω κάποιο θέμα. Αγαπητοί μου φίλοι να είστε σίγουροι ότι λανθάνει. Εγώ δεν μπορώ να μιλήσω, βαριέμαι να στροφάρω. Όσο απλή και να φαίνεται αυτή η διαδικασία, δεν παύει να είναι διαδικασία του εγκεφάλου, που σημαίνει ότι είναι πιο περίπλοκη από ό,τι φαντάζεστε. Ναι! Εγώ αυτό δεν θα το κάνω στον εαυτό μου. Γι'αυτό και αφήνω πάντα τους άλλους να σκέφτονται για μένα ή διαστρεβλώνω την πραγματικότητα για σασπένς.
Πέραν όλων αυτών, ένα μείον που έχει η βαρεμάρα σε γενικότερα πλαίσια και ισχύει για όλους όσους βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, είναι η επιθυμία για φαΐ. Δεν έχει σημασία αν πεινάς ή όχι, αν βαριέσαι θα φας οπωσδήποτε. Γι'αυτό και εγώ βρίσκομαι όλη την ώρα με κάτι στο στόμα (δεν υπάρχουν πρόστυχες λέξεις, μόνο πρόστυχα μυαλά). Έχουμε φτάσει σε σημείο να μου φωνάζει η μάνα μου επειδή το κάνω αυτό. Δεν μπορεί όμως να καταλάβει ότι βαριέμαι, ή ακόμα και αν της το πω θα μου πει ''Κάνε κάτι δημιουργικό, όλο μέσα κάθεσαι πάνω από αυτή τη μαλακία (λάπτοπ) και δεν κάνεις τίποτα. Πώς να μη βαριέσαι!;'' κλπ κλπ που βαριέμαι να ακούσω και γενικά τζάμπα χρόνος και σάλιο.
Ένας τρόπος για να αποφύγω αυτή τη βαρεμάρα, είναι να μου μιλάνε οι άλλοι για κουτσομπολιά. Εγώ βέβαια δεν παραθέτω κάποια άποψη (συνήθως) γιατί βαριέμαι να μιλάω, ωστόσο το βρίσκω ευχάριστο και δεν καταλαβαίνω γιατί το κουτσομπολιό είναι αμαρτία αγαπητό χριστιανικό θρήσκευμα (άμα πω δόγμα ίσως με πάρουν με τις πέτρες). Η ζωή μου δε θα είχε νόημα αν δεν μάθαινα για τις ζωές των άλλων. Ο Χάιντεγκερ το χει πει πάντως. Υπάρχουμε ως ανθρώπινες υπάρξεις γιατί υπάρχουν και οι άλλοι και μέσα από αυτούς μαθαίνουμε και τον εαυτό μας. Καλά δεν το είπε ακριβώς έτσι, αλλά καταλαβαίνετε. Έξυπνος και ευρηματικός άνθρωπος ο Χάιντεγκερ. Ντάξει, λίγο Ναζί ήταν αλλά δεν έγινε και κάτι.
Ε προφανώς όταν βαριέμαι κάθομαι και λιώνω πάνω από το λάπτοπ. Ψάχνω με κάτι να ασχοληθώ μέσω του κυβερνοχώρου. Ακόμα και αν με πάρει κανα 3ωρο για να βρω κάτι που μου ταιριάζει, δεν με πειράζει καθόλου. Είναι και αυτός ένας τρόπος για να μη βαριέμαι. Το ψάξιμο με το πάτημα λίγων πλήκτρων είναι ωραίο πράμα και οικείο μη σου πω. Αν και πολλές φορές όταν είναι να γράψω διάσπαρτες σκέψεις ή κάποιο διήγημα που μου έχει έρθει στο νου, το κάνω και σε χαρτί. Είναι όντως καλύτερη η αίσθηση. Ωστόσο, για να επιστρέψω και στο θέμα της παραγράφου, αυτό που βρίσκω συνήθως είναι είτε σειρές, είτε ταινίες (όπως όλοι έχετε καταλάβει) ή θεωρίες συνωμοσίας ή και γενικότερες θεωρίες για απλά διαδεδομένα πράματα. Άμα λάχει, μπαίνω και στο e-class να διαβάσω καμιά φορά.
Δουλειές! Κάποτε τις συχαινόμουν. Βασικά ακόμα νομίζω τις συχαίνομαι, αλλά όταν βαριέμαι τις κάνω με ευχαρίστηση. Βάζω μουσική και απλώς αρχίζω και είναι εκτονωτικό. Είναι σχεδόν απολαυστικό για την ακρίβεια. Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο όταν βαριέμαι απλώς. Όταν βαριέμαι παραπάνω από το κανονικό αφήνω το σπίτι στην τύχη του. Ας μαζέψουν και οι υπόλοιποι. Τι; Μόνο εγώ; Όχι βέβαια. Πρέπει να δουλεύουμε ομαδικά σε ένα σπίτι. Έτσι δεν είναι;
Γενικώς βαριέμαι. Μερικές φορές βαριέμαι και να πιω νερό, αλλά έχουμε πρόβλημα με τον υπερπληθυσμό του πλανήτη, οπότε ο ένας λιγότερος από αφυδάτωση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν άλλο πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό. Οπότε peace n' luv.
Δική σας, Αγγελίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου